Dichters zijn nodig om ons eraan te herinneren dat taal nog uit iets anders bestaat dan geblaf in kranten en eindtermen van het onderwijs. Noem hen in ’s hemelsnaam ook nooit “culturo’s”, er zijn al genoeg lelijke woorden.
De Madeleine in Parijs is een van de bizarste kerken die ik ooit te zien kreeg; onvergetelijk door naam(genote), vorm en de nabijheid van de sublieme delicatessentempels Hédiard en Fauchon. In Bert Bevers’ bundel Arrondissementen – uitgegeven bij Kleinood & Grootzeer – vond ik dit mooie sonnet.
Poulenc gaat een brood kopen
Hij kwam de stad niet bevangen binnen, onwetend als
Kaspar Hauser. Hij kwam er ter wereld, aan de Place
des Saussaies. Hij ziet dagelijks meer toeristen passeren
dan wijkgenoten. Bij de bakker, ja, daar kennen ze elkaar.
Babbelen ze over het weer, over de Ronde, de gezondheid
en de vrijheidsdrang der Algerijnen. Thuis wacht de piano
hem immer, trouw monument van hunkering. Zo simpel
zijn de klanken die hij haar ontlokken kan dat twijfel voor
niks nodig is. Hij noteert ze standvastig weerbarstig, legt
ze zo vast als een schip in de haven. Hoort de voorbijgang.
Dat scheelt al een slok op de borrel, want dorst is de ruimte
van oren. De Madeleine bleef hem zijn ganse leven nabij. Hij
wilde niet dat tijdens zijn uitvaartdienst muziek van hem werd
gespeeld maar wel dat alle, alle, alle klokken zouden luiden.
Leen Huet 
Rita Gorr leerde ik kennen via een collega uit het Gentse, die als binnenhuisarchitect ontwerpen deed voor de bewoonbaarheid van de opbouw bij schepen. Hij was familie van de operadiva en had dezelfde familienaam: Geirnaert.
Rita Gorr zong fantastisch in de opera van Poulenc: “Dialogues des Carmelites” (uit 1956) .
Rita Gorr’s vertolking heeft me nadien nog verleid om het werk te lezen van Georges Bernanos.
Bernanos, een naam waarbij ik ooit wel terecht zal komen. En ja, Dialogues des Carmélites, een ontdekking (voor mij, via dit gedicht).
Leen,
ik ben je zo dikwijls dankbaar om je fijngevoelige insteken en invallen en citaten, noot stoppen aub. Vriendelijke groet
🙂 Merci, Hugo.
Heel mooi, Leen! Ik “leen” een paar zinnen. Hopelijk OK voor jou?
“Gaat uw gang, amice” (om de markies van Cantecler te citeren).
Heel mooi! (en de term “culturo’s”, nee brrr)
We vergeten die term. Hij duidt op kuddegeest.
En daarmee bedoel ik: die term vat alle kunstenaars onder één noemer, die van een kudde schapen die eeuwig dezelfde sociaal-economische standpunten uitblaat in de kranten en over de radio. Dat leidde ik tenminste af uit de vele reacties op internetfora. Het betekent misschien dat wij kunstenaars en schrijvers geen erg breed spectrum van opvattingen neerzetten in het maatschappelijk debat, en dat we een veel minder genuanceerde indruk maken dan we zelf denken.