De dag van Johanna’s uitvaart. Ik haal haar voorlaatste dichtbundel op in de plaatselijke boekhandel.

Het was een tijd geleden dat ik nog iets nodig had uit het tuinhok achter het tuinhok. En zo ontdekte ik vorige week dit goedgeplaatste nest, gebouwd door een vlijtige architect die ik niet aan het werk heb gezien.

Donderdagmorgen overleed in haar slaap, na een slepende ziekte, Johanna Pas.

Johanna was een dierbare collega in de enige baan die ik ooit heb gehad. In de loop der jaren bleven we contact houden, liep ik af en toe haar boekhandels ’t Verschil en Kartonnen Dozen binnen. We praatten, over de kunst van het verhalen schrijven (ze schonk me een boek van Emma Donoghue), over woordwasdraden en over dementie bij geliefde personen. In februari woonde ik nog de presentatie van haar nieuwe dichtbundels (foto) bij in de Groene Waterman in Antwerpen.

Ik zie haar scheve, guitige glimlach voor me, ik hoor de korrel in haar stem.

Ik kan geen boekhandel meer binnenstappen om Johanna te zien.

Johanna is indrukwekkend dapper geweest en ze heeft geleefd voor haar poëzie tot op het einde.

Intro

De zon die op de bergtop viel bescheen de paden –

waarop de kruimels van een ander lagen -, verlichtte

schaamteloos een weg die ik niet in mijn wildste dromen

niet in mijn wildste dromen.

Ik ga en neem mijn eigen kruimels mee.

(Uit: Voor mij alleen, Poêziecentrum, Gent, 2023.)

Recent verscheen haar Kringen op het tafelblad en weldra verschijnt ook De onverwachteling.

Zomerdag. Lucht van topaas. Klaprozen in neon. Gekneusde enkel. Dan maar op het terras, liefdevol, in nieuwe boeken gebladerd. Belgische diversiteit!