Gisteren zag ik hoe brandweerwagens zich vastreden in onze straat, door het nieuwe verkeersplan. Deze morgen is een parkeervak dicht bij de hoek gelukkig verwijderd. Bewoners hadden er al eerder op gewezen dat dit parkeervak voor problemen zou zorgen. Intussen staat een brandweerwagen een aanval van claustrofobie te krijgen in een parallelle straat. Het nieuwe verkeersplan lijkt er vooral op gericht te zijn bezoekers van Leuven vlot naar parkeergarages te leiden. Is er voldoende rekening gehouden met het comfort van de inwoners? De straten in onze buurt zijn al twintig jaar een lappendeken van asfalt, de trottoirs van Leuven zijn wijd en zijd berucht als enkelbrekers en spierverstuikers; nog een geluk dan dat we die trottoirs vaak amper kunnen bewandelen omdat ze vooral dienst doen als fietsenstort. (Als verstokte stadswandelaar geloof ik overigens niet langer in het imago van de fietser als zwakke weggebruiker. De voetganger, die staat op de onderste sport van de ladder. Dat vinden niet zozeer de automobilisten als wel de fietsers. Dan heb ik het nog niet eens over een vriendin die onlangs werd neergemaaid door een fietser die vluchtmisdrijf pleegde, maar wel ‘sorry’ riep. Een hele troost wanneer je achterblijft met een zwaar gekneusde knie en wang, ja antibiotica voorgeschreven krijgt tegen infectie.)

Het uitzicht van mijn route naar het centrum verandert. Parfumerie Mertens, die me al in mijn studententijd verblijdde met fleurige etalages, heeft de rolluiken voor de laatste maal neergelaten. Een pot crème, twee flesjes parfum en een weinig gebruikte haarspeld herinneren me dagelijks aan die afwezigheid.

Verderop in de straat gaat een hele rij verwaarloosde gebouwen tegen de vlakte. Terwijl ik daar voorbij wandel, stel ik vast dat het verfrissend en opwindend kan zijn, afbraak. Weg met die oude krotten, ik heb lang genoeg tegen die stadskankers aangekeken. Ander en beter! Hopelijk. Alleen de drie gekranste hoofden boven de ramen zal ik mogelijkerwijze weldra missen. Vandaag keken ze nog op me neer met een air van Griekse wijsheid.

(Het zevenhonderdvijftigste bericht.)

Vandaag stapte ik voor het eerst binnen in het gerenoveerde station van Leuven. Ongebreidelde negentiende-eeuwse pracht, reliëfs aan de wanden, rood marmer van Rance op de vloer. Heerlijk. Alleen het oude buffet, waar je altijd een knapperige pistolet met kaas kon eten, mis ik.