Het bronzen ankerpunt van heel wat mijner stadskuieringen, Justus Lipsius, schreef dit: “Voeg daarbij dat de natuur zelf ons zo heeft gemaakt dat we al te licht geneigd zijn om slechte voorbeelden na te volgen. Zoals de schilder met lichte hand en zwierig penseel rimpels, wratten en moedervlekken op het gelaat weergeeft, maar helemaal niet gemakkelijk het gelaat zelf weet te schilderen, zo imiteren wij moeizaam rechtschapenheid, maar moeiteloos de schandvlekken van de ziel.”
Een mooie metafoor. Het is verheugend dat we binnenkort in Antwerpen een reeks portretten zullen kunnen bekijken van een leerling van Justus Lipsius: Peter Paul Rubens. Moedervlekken en wratten of het ware gelaat? Het antwoord is snel gegeven.
J. Lipsius, Brieven aan studenten, vertaald door J. Papy, Uitgeverij P, Leuven, 2006, p. 15. Rubens Privé, vanaf maart in het Rubenshuis, Antwerpen.
Leen Huet 
inderdaad een mooie gedachte: het gelaat zelf (bijna zoiets als de ziel?)
Geprezen zij trouwens ook de “tijdelijke tenstoonstellingen”-kalender : daardoor heeft men elk seizoen weer iets om naar uit te kijken.
Zo is dat, en ik denk dat de komende Rubens Privé tentoonstelling de impact van 1977 wil evenaren: een uniek kans om kennis te maken met de mens Rubens en de familie Rubens in haar natuurlijke biotoop.