Belgen – Michael Gillon van de Université de Liége, in dit geval –  ontdekken sterrenstelsels. En NASA bedenkt er posters bij. Als Belg met wortels in Normandië (verbeeld ik mij graag) zie ik de naam van het Normandische klooster La Trappe met plezier in de ruimte vereeuwigd. En er mag al eens aan bier gedacht worden in de ruimte. En ik houd van affiches. Een vijfvoudige win-winsituatie?

De poster is te downloaden van de NASA-website.

Een zilveren filter op de foto: dan zijn we in België. En die donkere jongen? Georges Moustaki tijdens zijn verblijf in Brussel, in 1955. Hij belandde er al zwervend onderweg naar Amsterdam, klopte aan bij een café om werk en kreeg een baantje aangeboden als pianist. Twee maanden lang speelde hij jazz in onze hoofdstad en vijfenveertig jaar later schreef hij er een thriller over. Geen literair meesterwerk, wel lezenswaardig. De eerste drugsdoden vallen, Marokko stond al bekend als een draaischijf van drugshandel, de Italiaanse mafia probeert eveneens terrein te veroveren en grote burgerlijke betonboeren willen de buurt winstgevend opkuisen voor de Expo van 58. Er is zelfs een leuk bijrolletje voorzien voor Jacques Brel.

“Ze weten allebei dat Brussel, onder dat respectabele en joviale uiterlijk, de hoofdstad is van een vervallen rijk waar minstens twee culturen tegen elkaar op botsen, waar het krioelt van immigranten uit alle omringende landen… Door haar ligging vormt de stad het centrum van alle trafieken. Cornelius kent beter dan wie ook het wankele evenwicht van dit kleine koninkrijk dat soms doet glimlachen. De Belgenmoppen vermaken de Belgen zelf, want ze weten dat achter die jovialiteit een onverzettelijke plantrekkerij schuilt, een machtige mafia, woeste rivaliteiten te midden van een bevolking gezegend met humor en oprechte bonhomie. Het is een ontvlambaar mengsel.”

In dat laatste vergist hij zich, het is een tam mengsel.

Georges Moustaki, Petite rue des Bouchers, Paris, 2001, p. 112.

Onderzoeker K. Lambeets bezorgde me een foto van Belgische bobsleeërs op de Olympische winterspelen van 1936. Mijn privéheld Martial Van Schelle, in het midden, is als steeds niet de knapste, wel de vrolijkste man op de foto. Hij werd tijdens die spelen vijfde in de viermansbob en negende in de tweemansbob.

(Foto: Sportimonium)

Voor OKV ging ik de Colibranttriptiek van Lier bewonderen.

“De Sint-Gummaruskerk in Lier staat de hele zomer open voor het publiek en dat is maar goed ook. De kerk is namelijk zo mooi van architectuur en zo rijk aan kunstschatten dat een enkel bezoek bijlange na niet volstaat om alles in je op te nemen. Benijdenswaardig zijn ze, de Lierenaars die tijdens het flaneren altijd even kunnen aanlopen, om bijvoorbeeld nog eens te kijken naar het schilderij met de gasthuiszusters als de wijze maagden uit de parabel. Zo gelukkig als die vrouwen eruitzien! Of naar het opmerkelijke glasraam van Michel Martens uit 1958 met de leesbare boektitel: De zeven manieren van minne. Ja natuurlijk, denk je dan, het boekje van Beatrijs van Nazareth, die woonde hier gewoon in de buurt, achthonderd jaar geleden. Beatrijs, de psychologe die de gelukkige mens treffend vergeleek met een huisvrouw “die haar huis goed heeft geleid, wijs bestuurd, mooi geregeld, met vooruitziend oog beschermd en verstandig behoed; en die met overleg werkt.”

Lees de rest van het avontuur in het septembernummer van Openbaar Kunstbezit in Vlaanderen.

“Wellicht bent u actiever dan ooit, Klio, want er zijn meer historici aan het werk dan ooit tevoren. Al die activiteit vindt echter grotendeels plaats in stilte. Uw woorden zijn nu doordachte woorden op papier, die de lezers met aandacht overwegen, terwijl ze notities maken of af en toe met een potlood een uitroepteken plaatsen in de marge. Uw woorden staan in de boeken van Tacitus, van Saint-Simon, van Jacob Burckhardt, van Johan Huizinga, Henri Pirenne en Helene Nolthenius. Ik mis soms uw vanzelfsprekend zingen op elke dag van de week. Radiostemmen spreken me voortdurend toe, televisiestemmen, liedjeszangers, woordvoerders, opiniërende hoofdredacteurs en wie al niet. Allen dompelen ze me onder in een stroom van informatie. Maar nooit lijkt die alomtegenwoordige informatie de rol van de geschiedenis te verduidelijken.”

Ik word brutaler met de dag, nu richt ik me al rechtstreeks tot de Muze Klio.

Lees het hele epistel bij Rekto:verso.

Weldra verschijnt de Kempenatlas. Tijdens een kort uitstapje naar de Kempen beleefde ik gisteren alvast dit: we troffen een witte koe aan in de tuin en dreven haar voorzichtig terug naar de wei, een buizerd vloog boven de auto als een drone, mijn moeder vond een bewusteloze Vlaamse gaai en droeg hem in veiligheid, vleermuizen fladderden boven mijn avondwandeling en krekels zorgden voor muzikale omlijsting terwijl konijnen wegvluchtten voor mijn voetstappen. ’s Nachts droomde ik van een gedicht over Orion en Stella Maris. Ik wil er meer tijd doorbrengen.

Op de jaarmarkt van Leuven kreeg ik een kinderboek cadeau. ‘Romeo gaat op vakantie’.  Over een sympathieke maar onhandige hond. Met heerlijke illustraties van Alain Grée. Op bladzijde 6 moet Romeo een oplossing zoeken voor een praktisch probleem. “Waar moet hij zoeken? In de boeken, Romeo! In boeken kun je alles vinden, het antwoord op iedere vraag.” Ha, die onwrikbare onschuldige overtuiging uit 1967.