De eerste rozen van mijn klimmende Gloire de Dijon zijn uiteen gegeseld door de regen, de binnenplaats ligt bezaaid met afgerukte bloemblaadjes.
Dit gedicht van Gonda Lesaffer herinnert me eraan dat de echte rozentijd nog moet beginnen.

Coloma

Voor jou een witte roos, de Belle de Crécy,
of verkies je de welriekende Prima Ballerina,
de zalmroze Kalinka, de gele Gloria Dei,
de rode Sarabande, de Reine Victoria voor de herfst?
Voor je terras de klimmende Albertine,
de wilde Masquerade, de stralende Lili Marleen,
de Rosa Rubrifolia uit China?

Hoed je voor de Rosa Spinosissima.

Gonda Lesaffer, Het jaar van de kus, Leuven, 2016, p. 45

Het mooie aan volwassen zijn is, denk ik, dat je sneller vertelt wat je zoal denkt. Aan een goede vriendin, op een terras. Dat is niet moeilijk of dramatisch, je kunt het en je doet het. En misschien is dat ook de reden waarom je leeft? Wat denken we echt over het leven, het lichaam, de geest, verdriet, humor en geluk? Zijn vrouwen voorbestemd om moeder te worden of niet? Moeten we van geslacht veranderen wanneer ons lichaam ons benauwt of is het de moeite niet waard? Want ons lichaam, laat ons eerlijk zijn, zal ons altijd benauwen. En daarna kunnen we lachen om Dinantse koek, Australische politici die geboren werden uit inteelt met een tomatenplant (dixit Johnny Depp), de heerlijke kapitein Jack Sparrow en de lieflijke poedel (het meest onderschatte hondenras) aan de tafel naast de onze. Mensen wandelen in de zonneschijn voorbij en wij drinken tomatensap en witte wijn, dat is genoeg.

Mijn vader kon de eenzaamheid van de aangewaaide haan niet langer aanzien en kocht een kip. “Nu maar hopen dat het liefde op het eerste gezicht is. Als ze maar niet denkt: Ja maar gij niet, hé vriend…” – “Ik denk dat kippen zoiets minder rap denken dan vrouwen,” opperde ik.

En inderdaad. Sinds kort eet ik alle dagen een eitje. Dankzij Jeanne, de elegante kip die zo heerlijk als een kip zonder kop kan rondhollen.

Elk voordeel heeft zijn nadeel. Na een paar uur werken in het belvedere vraag ik me al af hoe men zonder belvedere kan leven. In de vier windrichtingen uitzicht over Gent, allemaal dankzij de gulheid van bouwmeester David ‘T Kindt, die in de jaren 1740 een middeleeuws steen verving door een gracieus stadspaleis, met als kers op de taart een unieke uitkijkpost op het dak. Nu is het belvedere het schrijversverblijf van de Koninklijke Academie voor Nederlandse Taal- en Letterkunde.

“Op het opperste des gebouws, onder den zonnewijzer, is een uitkijk op geheel de stad. Men ziet er tot aan de Brugsche poort, Oostakker, Ledeberg, Sint-Pieters-buiten en Gentbrugge,” aldus historicus Frans de Potter in Het Belfort van 1892.

Wanneer je de hoede krijgt over het kapelletje van een verzetsheld als Martial Van Schelle, dan mogen tradities in ere worden gehouden.