Muntte Michaelina Wautier uit in het portretteren van mannen, ook haar blik op vrouwen en kinderen was markant. Vele zaken troffen mij in dit mooie zelfportret, waaronder de lichte toets in de weergave van de parels om hals en pols, het accessoire bij uitstek van de waardige westerse vrouw. Zo licht en haast doorschijnend zijn die parels weergegeven, dat ze beginnen te lijken op de symbolische zeepbellen in haar jongensportretten. Homo bulla, de mens is een zeepbel, dat wist men maar al te goed in de zeventiende eeuw. De man een zeepbel, de vrouw een parel, het komt allemaal op hetzelfde neer, lijkt ze te zeggen. Ik werd weer eens verliefd op een portret.

Ik stond haast aan de grond genageld, op de tentoonstelling met werk van Michaelina Wautier in het MAS. Wie zou vermoed hebben dat een zeventiende-eeuwse ongetrouwde vrouw in Brussel zo goed was in het scherp, aards, sprankelend portretteren van mannen?

Maandag 11 juni herdenken we schrijver Kamiel Vanhole in Leuven.

Onder de titel Rollend Kruid, Tumbleweed. Kamiel was een reiziger, een flâneur, een dichterlijke, filosofische voetganger. Hij volgde Van Gogh in de Borinage, Baudelaire in Brussel, een legendarische oom als goudzoeker in Amerika.

Ik lig op mijn chaise longue en herlees en hoor bijna zijn stem.