Ik blader in het boek over glazenier Jan Huet en vind dit fragment uit een brief, geschreven in de jaren 1920: “En dit tussen haakjes en onder ons: we waren de mannen niet om zakelijk-ernstig aan ’t praten te gaan over het industrialiseren van ons beider latente talent-kapitalen. En toch staan we er voor, jongen! We moeten lijk Jan en alleman gaan negocieeren en centen verdienen, veel en loutere centen, en met ernst en kalmte ze plaatsen in een bank, en goede lui worden, als ’t moet zelfs rijke lui.”

Het industrialiseren van talent-kapitaal. Mooi scherp gezegd vind ik dat. Is het leven van een kunstenaar intussen zoveel veranderd? En toch staan we er voor, jongen!

De eerste dag van het jaar om in het gras te liggen lezen. Verhalen van Emma Donoghue, een attent cadeau. Astray, Op de dool. Merci, Johanna! De blaadjes van de treurwilg zijn nog pril, de kelken van de magnolia zwiepen in de bries, narcissen en keizerskronen fleuren de perken op. De krentenstruiken bloeien niet eens, zelfs dat hebben we nog te goed. Het duurt maar een uur of twee, lang genoeg om weer te begrijpen waarom mensen vroeger de zon als een god beschouwden.

Zondag spreek ik over de verboden vrucht in de bibliotheek van Voerendaal. Hartelijk welkom!

Waar je bij kunt uitkomen als je op een receptie eens achter het hoekje kijkt.

Het gepixelde prentje zien of de echte tekening: dat is niet hetzelfde. Dat is nooit hetzelfde. Op de tentoonstelling Oer in Gent trof dit werk van Rik Wouters me. Hij had zo weinig nodig om een teken van leven na te laten. Dat blauw. De lijn van de hand en de kam. O, dat blauw. Tot op haar kruin toe.

Als Belg van gemengden bloede (laten we zeggen, Henegouws-Brabants, alle voorouders door de eeuwen heen wel altijd op de rechteroever van de Schelde) zet ik graag kanttekeningen bij de pensée unique dat hedendaagse Vlamingen per definitie uit de klei omhooggetrokken keuterboeren zijn. De kunstenaars die het werk voor Oer leverden, die reisden naar Brussel, Londen en Parijs, die lazen de krant en buitenlandse literatuur en die spraken vlot twee talen. Het neemt niet weg dat de kunstwerken van Oer inderdaad een vertrouwd beeld oproepen. Landschap. Rituelen. Gezichten. De scenografie van Bob Verhelst, die in de ene ruimte de jonge fruitbomen van Gustave Van de Woestyne plantte en in de kamer van Tytgat een draaimolen zette, vind ik speels, charmant – waarom niet, voor een keer? Mijn lieveling is van oudsher Gustave Van de Woestyne en nu stond ik ineens aan de grond genageld voor papiertjes met wat lijnen houtskool erop: bladen uit een schetsboek van Rik Wouters. Zien en ontdekken, daar gaat het in elke tentoonstelling om.

Ik besloot mee te werken aan de Kempen Atlas om mijn geboortestreek beter te leren kennen, en de mensen die er wonen. Vandaag voltooide ik, denk ik, mijn laatste tekst over Kempense locaties voor het boek dat in het najaar zal verschijnen. Het is de tekst over de kolonie waar ik opgroeide. Neem ik de trein naar huis, dan word ik steeds meer aangegrepen door de schoonheid van het onopvallende, vlakke  landschap onder het immense uitspansel. “The sky is so big here!” zei een dierbare vriendin van het andere einde van de wereld, toen ik met haar door deze dreven wandelde. Deze ontroering, vermoed ik, is een gevoel dat in de komende jaren zal toenemen. Mijn discrete landstreek!