Maart probeert mijn stemmingen in te halen en slaagt er niet in. De aanblik van de keizerskronen doet me zoals elk jaar plezier – bloemen geplant door mijn ouders, bloemen die me aan de zestiende eeuw doen denken, en aan houtsneden in het kruidboek van Rembert Dodoens. Kom, zon, en laat je licht vangen door al die kelken.

Een blij weerzien in Schiedam, met het werk van Femmy Otten. Haar eerste grote solotentoonstelling zag ik in CC de warande in Turnhout. In Schiedam herkende ik werk van toen in nieuwe configuraties, nieuwe context. Zoals deze Rainbow Woman II, die de expo opent en het blikveld van de bezoeker meteen doorkruist, doorstreept, schokt. Ik ontdekte nieuw werk. Ik zag hoe bezoekers geraakt werden, hoe ze deze kunst waarin zoveel vrouwelijke ervaring aan het licht komt, waardeerden.

Weldra schrijf ik er uitgebreider over op Hic et Nunc.

Femmy Otten, We Once Were One, Nog tot 25 juni in het Stedelijk Museum in Schiedam.

Manu Van der Aa bezorgde me deze foto van zijn stapeltje favoriete lectuur. Ik ben vereerd dat Dansen met Clio erbij ligt, en bijzonder blij omdat Maurice Gilliams’ Ontwarringen net gepubliceerd is. Een nieuw boek van zijn hand, eenenveertig jaar na zijn overlijden!

Ik had niet verwacht dat de sneeuw zou blijven liggen. De vlokken vielen zelfs als veren. Onderweg tik ik tegen de takken van de toverhazelaar, opdat ze niet zouden bezwijken onder het gewicht. En straks is alles weer voorbij.

“Een jaar voor zijn dood kocht mijn vader van een bevriende brocanteur een pitchpine ladekast uit een school. In elke lade lagen historische prenten op groot formaat, de meer luxueuze versie van de prentjes op de tijdsband uit mijn kindertijd. Alle afbeeldingen waren ontworpen door de Antwerpse kunstenaar Edmond Van Offel. … Plotseling stond er een canon in de garage. “

Zo vertel ik in de inleiding tot Dansen met Clio (p. 9). En nu de zon schijnt, kan ik eens een prent op een tuinbankje zetten en fotograferen. Mijn eerste hoofdstuk is gewijd aan de Byzantijnse historica Anna Comnena, uit de elfde eeuw. Een uitzonderlijke vrouw met een goed oog voor mooie ridders uit het Westen. Zien we hier zo ongeveer wat zij ook met plezier aanschouwde in het verre Constantinopel?

Vanavond ben ik uitgenodigd bij Pompidou (Radio Klara) voor een gesprek met Heleen Debruyne over Dansen met Clio. Tussen vijf en zes! Over tijdlijnen in de schoolklas, een Griekse muze (dochter van het Geheugen), Europese vrouwen en mannen, duizend jaar geschiedenis. En over geschiedenis als bron van verwondering en plezier.

Door de kou wandel ik naar het postkantoortje, om een pak op te halen. Niet wetend, licht hopend. En ja!

Ik wist niet dat ik mijn moeder zo snel zou verliezen. Maar gelukkig heb ik het boek een paar maanden geleden wel aan haar opgedragen. Want mijn liefde voor geschiedenis komt ook van haar.

De nachtelijke telefoon.
De angst om te laat te komen.
Haar hand om vast te houden, voorhoofd om te strelen.
Haar rust.
Haar zachte ademhaling. Het zachtste geluid ter wereld.
Het kerstboompje in haar kamer.
Drie dagen, drie nachten samen. Dan, “het uiterste scheiden” (V. Loveling).
Geen moeder meer.

Onderweg naar de beurs van het oude boek, stuitten we op deze charmante etalage in Mechelen. Ik bekeek de verzameling haast met afgunst. Hoe dol was ik als kind op deze karamellen, hoe waren zij een bijzondere traktatie tijdens televisie-avonden. Ik zie de kamers weer voor me, de schemerlampen, ik hoor de stemmen weer om me heen en voel me warm en veilig.

Dit weekeinde vindt in Mechelen opnieuw de Antiquarenbeurs plaats. Ik geloof niet dat ik zakgeld over heb, maar ik verheug me in elk geval op de geur van leer, perkament en goed papier bereid uit lompen. Ja, we hoeven onze voorouders niets te leren over upcyclen, vodden zetten zij alchemistisch om in prachtige boeken.

En we zullen daar denken aan antiquariaat Procopius en antiquaar Ben Hoffschulte, nu rustend op het kerkhof van de Abdij van Park.

In afwachting haalde ik twee oude boeken uit de eigen kast. Anna Langfus studeerde even in België, in Verviers, alvorens in de klauwen van de nazi’s te vallen. Ik vond nog niet de moed om haar relaas over die jaren te lezen, maar ik ben blij met haar handtekening (die er bedrieglijk opgewekt uitziet).