Pasen – Bij de dood van zijn vader
Ik zie een wolk die straalt, ik zie een dak dat
als een spiegel glanst, ver weg… Ik luister
naar schaduw die ademt, licht dat drupt….
Je bent er niet – waarom dat? Je bent dood en op een dag
is de vochte wereld blauwig. Gods heilig voorjaar is onderweg,
zwellend, roepend… En jij ging dood.
En toch, als elke stroom opnieuw het wonder zingt,
en toch, als elke gouden druppel die valt, klinkt –
als dit geen liegen is dat ons verblindt,
maar een oproepen, trillend, honingzoet: ‘Sta weer op’ –
een machtig ‘Bloesem!’, dan ben jij in dit refrein,
ben jij in deze luister, ben jij aan het zijn…!
(Had ik dit gedicht bij de schrijver besteld, het had niet beter kunnen passen, voor hem noch voor haar. In hun tuin voel ik me dichter bij hen.)
Uit: Vladimir Nabokov, Verzamelde gedichten, in de vertaling van H. Beurskens, Koppernik, 2018, p. 33.
Leen Huet 
Dank je Leen, voor dit mooie gedicht, waarmee je ook de vertaler en de dichtbundel onder mijn aandacht brengt.
Het moet goed zijn dit gedicht te lezen in de tuin, waar de lente bloesemt. Ik houd van de drie puntjes en van de uitroeptekens in het gedicht.
Het is een vroeg gedicht van Nabokov, geschreven in april 1922 (de maand nadat zijn vader overleed).. Ja, ik ben erg blij met deze door Huub Beurskens vertaalde bundel.