De zoektocht naar de Heilige Graal, laat me niet lachen. Watjes, die Percival en Galahad. De zoektocht naar een goede naaister die wil doen wat je vraagt, dat is, ook letterlijk, een geheel ander paar mouwen. En zodoende vond een prachtige zijden jurk van mijn moeder ook vandaag weer geen vaardige handen die “een nieuw corsage” konden knippen. (De zijden jurk van mijn moeder uit de jaren 1980 herinnert me er overigens pijnlijk aan dat zijden jurken vandaag minstens viermaal zo duur zijn en van beschamend belabberde kwaliteit. Vodden, zonder meer.)

De zwerm die een maand geleden al ten dode was opgeschreven (volgens de imker) hangt er nog steeds. En honing glanst in de raten. Honing van onze bloemen!

Nous voici à la veille du solstice d’été.

“De zon, zei mama, zal morgen opgaan voor vier uur. Als je wilt zullen we haar voor zijn. We zullen naar de wei gaan, om haar aan de horizon te zien verschijnen. Die dageraad van de zonnewende zal prachtig zijn, bij helder weer.

Nooit eerder was ik buiten in de velden geweest bij de dageraad van de zomer. Soms zag ik die uit mijn venster, maar versluierd door de grote beuken van de tuin. De dageraad van de winter kende ik heel goed: dat is veeleer een kille schemering, behalve soms wanneer het ’s nachts heeft gesneeuwd. Dan is hij heel mooi. In de winter behoort de dageraad toe aan mannen die zich naar hun werk haasten. De ochtenden van de nachteveningen worden verdeeld tussen mensen en dieren.

Maar de dageraad van juni behoort alleen de dieren toe. Dat leerde ik op de dag dat mama mij de zon van de zomerzonnewende schonk. We waren om drie uur opgestaan, de tuin baadde in een onwerkelijke helderheid…”

De kleine Marie Gevers zag met haar moeder de zon opgaan op 21 juni, in Edegem, omstreeks 1893.

Marie Gevers, Madame Orpha ou La sérénade de mai, Editions Labor, Brussel, 1991. (Oorspronkelijke uitgave 1934; vertaald door LH)