Teruggevonden in de kast. Heerlijk prentenboek uit 1945, van de mij geheel onbekende Carry Sassen. Het schenkt de ziel rust, een boek met maar zestien bladzijden. En Trui het ruitjespaard, die had ik zelf ook wel gewild als speelgoed. Het kleinood is volledig na te lezen op DBNL.
Ook tussen achtcilinders in lijn, originele Highlander tartanbekledingen en SL’s speur ik onverdroten naar drukwerk. Een stapel oude postkaarten leverde heel wat peinture idiote op, van het soort dat de dichter Rimbaud zou weten te waarderen.
Op een oldtimerbeurs zijn verrassend veel boeken te koop. Zo geraakt men dan gecharmeerd door een informatiebrochure van General Motors. “In deze brochure wordt verklaard hoe de Hydra-Matic werkt en bediend wordt. Tevens worden verkoopargumenten gegeven, opdat de G.M. verkoper met de vereiste kennis van zaken zijn klanten zou kunnen overtuigen van de onmisbaarheid van de Hydra-Matic transmissie in een moderne automobiel.” Wie het Belgische verkeer kent, hoeft vermoedelijk niet meer overtuigd te worden.
Schuim en chocolade, Frank en Ank –
en 15 tricks. Mie Tracteurs Mobiele Sintenmuseum, Oldtimerbeurs in Hoogstraten.
Laatste weekeinde van oktober, oldtimerbeurs in het noorden. Exemplaar uit april 1971, de eerste maand van productie.
Het schrijven onderbreken om appels te gaan oogsten, zo wordt de herfstmiddag goed besteed. Goudreinetten, is me verteld, Rubensappels, is me verteld, in elk geval de heerlijkst smakende soort. En net als in dat gedicht van Sapfo zijn er appels die te hoog hangen. Toch staat de teller al op 187. Mooi, van zo’n oude boom.
“Ma petite flamande de Heyst-aan-Zee”, jarenlang heb ik mijn vader die zin uit een chanson horen citeren. Was het een regel van Brel of Bialek? Ik stond er nooit bij stil. Nu leert enig gegraaf in familiearchief en op het internet me plotseling dat het hier een tweetalig lied betreft van Bob Delmare, die eind 1967 in Wortel optrad, niet lang voordat Wannes Van de Velde daar zijn blijde intrede zou houden.
Hij lijkt sprekend op een vroegere studiegenoot van me, Bob Delmare. En zijn liedje is hier te beluisteren.
Ik begin een gedicht van Alda Merini te lezen. Ik bedenk dat ik haar gezicht zou willen zien. En hier is het. Ik kon haar hebben gekruist, op een dag aan de Naviglio Grande in Milaan, waar ze in een krot woonde en ik speurde naar sporen van Da Vinci. Het voordeel van blijven doorleven is dat het almaar gemakkelijker wordt om genegenheid te voelen bij de eerste aanblik.
Michelangelo in Firenze aan Tommaso Cavalieri in Rome, 28 juli 1533.
Messer Tommaso, mijn dierbare heer, ofschoon ik uw laatste brief niet beantwoordde, geloof ik toch niet dat u denkt dat ik u ben vergeten of dat ik het voedsel kan vergeten waarvan ik leef, en dat is niets anders dan uw naam. Maar ondanks het feit dat ik erg zelfingenomen spreek en in grote mate uw mindere ben, geloof ik niet dat iets onze vriendschap in de weg kan staan.
Een ontroerend kattebelletje van Michelangelo aan de vriend die hem dertig jaar later aan zijn sterfbed nog zou bezoeken. In de nieuwe bloemlezing en vertaling van Patrick Lateur, gisteren voorgesteld in het mooie stadhuis van Aalst.
Veel speelgoed, in de mannelijke studeerkamer. Ernst Paul Lehmann & Co, opgericht in Brandenburg an der Havel in 1881. (En ik die dacht dat speelgoed, net als kerstversiering, afkomstig was uit fabrieken bevolkt door kabouters.) Garage en wagen in gelithografieerd blik, EPL 771 en 765. Een cadeautje, van iemand die er een jeugdherinnering bij vertelde. Kinderen van lang geleden moeten er passioneel van hebben gehouden en dolgelukkig mee zijn geweest. Die struikjes bij de garage alleen al!
Leen Huet 