Een gesprek met een vriendin herinnerde me eraan dat ik niet meer onder de indruk ben geweest van een acteur sinds ik Burt Lancaster zag in Il Gattopardo van Luchino Visconti. Lang geleden. Intussen is er veel opschudding over machtige mannen en blijkbaar weerloze vrouwen in de filmwereld. Ik vind die opschudding zelf nogal wonderlijk. Alles wijst er toch al tientallen jaren lang op op dat de filmkunst een sector is waarin mannen de mooiste vrouwen kunnen verzoeken om door allerlei hoepels te springen, onder het vrome voorwendsel van graven in de condition humaine? Hoe dit ook zij, Luchino Visconti was homoseksueel, dus Claudia Cardinale voelde zich hoogstwaarschijnlijk veilig op de set. Delon daarentegen, wie weet.

“Vorige week kocht ik in een opwelling uw Le Grand Meaulnes bij boekhandel Corman in Oostende. Ik ben nu immers volwassen: als ik zin heb in een boek, dan koop ik het verdorie. En een opwelling, zo heb ik geleerd, is niets anders dan een teken dat de tijd rijp is.

Ja, rijp. De eerste bladzijden, de eerste hoofdstukken voerden me naar een andere wereld. Een dorpsschool in het midden van Frankrijk. Een echtpaar van onderwijzers. De moeder, die een hoed uit de stad bestelt en die vervolgens aanpast aan haar eigen smaak. ‘Onze winterse zondagen verliepen dikwijls op deze manier. Mijn vader wandelde ’s morgens vroeg al naar de een of andere mistige vijver, om er op snoek te vissen in een bootje; en mijn moeder trok zich terug in haar donkere slaapkamer om enkele nederige outfits te verstellen. Ze sloot zich af uit angst dat een van haar vriendinnen, even arm als zij en even trots, haar op die bezigheid zou betrappen.’

De klassen, de speelplaats, het winterslijk, de klompen van de leerlingen, de smidse vlakbij. En een zeldzaam geworden combinatie: de rust en de intensiteit van alle gewaarwordingen. ”

Voor Rekto:verso schreef ik over een boek uit mijn schooltijd, en wat het nu met me doet.

O wee, waar is vervlogen ieder jaar?
heb ik mijn leven gedroomd of is het waar?

Walther von der Vogelweide

(Geciteerd in P. Claes, Sic. Mijn citatenboek, Uitgeverij Coriarius, 2017, p. 35.)

Op 2 oktober 1867 trouwden mijn betovergrootouders in het dorpje Étalle. Honderdvijftig jaar geleden. Ik zou het niet geweten hebben, als ik niet de liefdesbrieven had teruggevonden die tot dit huwelijk leidden. Mijn hele familie dankt haar bestaan aan dat huwelijk. Nu één van ons is weggevallen, wordt die gedachte nog mysterieuzer. Rouw is dof en rauw bij vlagen.