
Op 2 oktober 1867 trouwden mijn betovergrootouders in het dorpje Étalle. Honderdvijftig jaar geleden. Ik zou het niet geweten hebben, als ik niet de liefdesbrieven had teruggevonden die tot dit huwelijk leidden. Mijn hele familie dankt haar bestaan aan dat huwelijk. Nu één van ons is weggevallen, wordt die gedachte nog mysterieuzer. Rouw is dof en rauw bij vlagen.
Liefdesbrieven als stichtende ‘legende’ van een familie – wat een prachtige vondst, zo tastbaar op papier, zo persoonlijk met dat voortsnellende handschrift.
De gedeelde verhalen blijven, zelfs als iemand wegvalt…
Sterkte.
Merci, Flâneur.