Vanavond ben ik uitgenodigd bij Pompidou (Radio Klara) voor een gesprek met Heleen Debruyne over Dansen met Clio. Tussen vijf en zes! Over tijdlijnen in de schoolklas, een Griekse muze (dochter van het Geheugen), Europese vrouwen en mannen, duizend jaar geschiedenis. En over geschiedenis als bron van verwondering en plezier.

Door de kou wandel ik naar het postkantoortje, om een pak op te halen. Niet wetend, licht hopend. En ja!

Ik wist niet dat ik mijn moeder zo snel zou verliezen. Maar gelukkig heb ik het boek een paar maanden geleden wel aan haar opgedragen. Want mijn liefde voor geschiedenis komt ook van haar.

De nachtelijke telefoon.
De angst om te laat te komen.
Haar hand om vast te houden, voorhoofd om te strelen.
Haar rust.
Haar zachte ademhaling. Het zachtste geluid ter wereld.
Het kerstboompje in haar kamer.
Drie dagen, drie nachten samen. Dan, “het uiterste scheiden” (V. Loveling).
Geen moeder meer.