Maart probeert mijn stemmingen in te halen en slaagt er niet in. De aanblik van de keizerskronen doet me zoals elk jaar plezier – bloemen geplant door mijn ouders, bloemen die me aan de zestiende eeuw doen denken, en aan houtsneden in het kruidboek van Rembert Dodoens. Kom, zon, en laat je licht vangen door al die kelken.

Een blij weerzien in Schiedam, met het werk van Femmy Otten. Haar eerste grote solotentoonstelling zag ik in CC de warande in Turnhout. In Schiedam herkende ik werk van toen in nieuwe configuraties, nieuwe context. Zoals deze Rainbow Woman II, die de expo opent en het blikveld van de bezoeker meteen doorkruist, doorstreept, schokt. Ik ontdekte nieuw werk. Ik zag hoe bezoekers geraakt werden, hoe ze deze kunst waarin zoveel vrouwelijke ervaring aan het licht komt, waardeerden.

Weldra schrijf ik er uitgebreider over op Hic et Nunc.

Femmy Otten, We Once Were One, Nog tot 25 juni in het Stedelijk Museum in Schiedam.

Manu Van der Aa bezorgde me deze foto van zijn stapeltje favoriete lectuur. Ik ben vereerd dat Dansen met Clio erbij ligt, en bijzonder blij omdat Maurice Gilliams’ Ontwarringen net gepubliceerd is. Een nieuw boek van zijn hand, eenenveertig jaar na zijn overlijden!

Ik had niet verwacht dat de sneeuw zou blijven liggen. De vlokken vielen zelfs als veren. Onderweg tik ik tegen de takken van de toverhazelaar, opdat ze niet zouden bezwijken onder het gewicht. En straks is alles weer voorbij.