De zwaardvechters in Macbeth oefenen hun “theatrale gevechtstechnieken”onder leiding van een zwierige instructrice. De training lijkt op een kruising tussen klassiek ballet en tai chi. Het valt nog mee wanneer je al doende geen vijfvoetige jamben moet debiteren…. De tuin heeft al bijzondere dingen meegemaakt, maar nog geen zwaardgevechten, voor zover ik weet.

Er wordt flink gemoord in Macbeth en dat gebeurt allemaal nog ambachtelijk met dolken, ponjaarden en zwaarden. De garage verandert in een wapenarsenaal. De generale repetitie nadert…

Ik kreeg een bussel asperges cadeau en haalde blij de bijpassende schotel uit de kast. Het werd een bereiding à la flamande, maar met mosterdvinaigrette in plaats van boter. Van die vinaigrette is nog wat overgebleven, de rest verdween in hongerige magen. Voorts rezen er vragen. Wie schilderde er toch die beroemde bussel asperges, was dat Manet? En Jean-Baptiste Chardin en Giovanna Garzoni, waagden die er zich niet aan? (O Giovanna, die het delicate licht als het ware van binnen uit de vruchten laat schijnen!) En waarom ben ik altijd aangetrokken tot oude zaken, zoals serviesgoed van bij de brocanteur of van de rommelmarkt?

Het overtrekt. Ik gebruik die uitdrukking zelf en ik hoor ze in mijn hoofd ook uitspreken door mijn ouders, grootouders. De vogels verstommen. Het wordt frisser. Maar er is nog tijd om even de tuin in te glippen en enkele bloemen te verzamelen, voordat het onweer ze neerslaat.

Langzaam maar zeker verrijst in de tuin een Schotse burcht. De decorbouwers doen aan re- en upcyclen: restanten van deurenkomedies zullen opnieuw dienen in de tragedie van Macbeth. Kinderen kwamen langs om het vers geschaafde hout met verf te bespatten, omdat het er anders “te proper” zou uitzien. Ze amuseerden zich zoals ik me als kind amuseerde in vervlogen zomers, rondhollend, gieters vullend, roepend en lachend. En daarna gingen ze vast en zeker met hun grootmoeder een ijsje eten. Een goed bestede middag.

Er werken decorbouwers in de tuin, de garage ligt vol hermelijnen mantels en tartan accessoires, één actrice dooft haar sigarettenpeuken in de asbak van de Studentenbond Merksplas die ik per geluk nog heb teruggevonden. De tronen voor Macbeth en zijn vrouw zouden zo gebruikt kunnen worden in Game of Thrones, en de schrijver van dat nep-historische epos, George R. Martin, kent Macbeth zeker ook. Something wicked this way comes, the game ’s afoot!