Dit is er, zoals altijd. Paasbloemen in mijn ouders tuin, op Pasen.

“Die kerels komen hier niet, hoor.”

“Ja, maar Doel is niet veraf. En ze hebben die saboteurs van een tijd geleden zelfs nog niet gevonden.”

“Als dat gebeurt, is er niks meer aan te doen. En ze kunnen ook gewoon een drone in Doel gooien. Maar we hebben wel jodiumpillen in huis. Die zijn ons toegestuurd.”

“Oh? Waar liggen ze? Dat moeten we nu wel weten. Laat ze eens zien. Oh, je mag ze oplossen in water of fruitsap. Okee.”

“In geval van een nucleaire ramp moet je schuilen in een ruimte zonder vensters. Neem het bureau… De voorraadkast is vlakbij. En misschien moeten we er een doos kaarsen klaar zetten.”

Terloopse gesprekken. En dan weer aandacht voor Monello de haan, de grillige schoonheid van de dag (dappled beauty), Gent-Wevelgem, een glimp Urbi et Orbi, de kieviten op de akkers, een roodborsttapuit op een prikkeldraad, mijn favoriete Highlandkoeien, een verwilderde meidoornhaag in haar eerste groen.

Voor de nieuwe Stripgids koos ik Kari Lente als heldin. En een heldin ben je zeker, wanneer je vereeuwigd wordt met een bronzen beeld in Brasschaat!

“Kari heeft een ongewoon huisdier voor een heldin: een kater, Titus. Is een kater verhaaltechnisch wel zo’n goede keuze? Iedereen kent de gretigheid van honden om mee op avontuur te vertrekken. Amper heb je het woord “avontuur” gedacht of ze springen al tegen je op, klaar om hijgend en blaffend de wereld in te snellen. Maar katten, zelfs katers, willen die niet vooral bij de open haard liggen en op tijd en stond tournedos Rossini eten? En toch, ik ontwikkelde sympathie voor Titus, opgewekt en laconiek als hij is. ”

Voorts mooie artikels over Morris en over de kunstenaar Georges Van Raemdonck, die ik kende als portrettist en illustrator van jeugdboeken, maar niet als striptekenaar.

In Antiquariaat Demian te Antwerpen vond ik een gesprek over Chateaubriand – heel zeldzaam! – en een boek met vier lezingen van Sir Richard Burton. Niet te verwarren met de acteur en, zoals de foto aantoont, mogelijk de meest viriele schrijver die ik ooit heb gezien. Sir Richard Burton vermomde zich in 1852 als derwisj om de pelgrimstocht naar Medina en Mekka te maken en zwierf in latere jaren door Somalië en Dahomey. “Ik moet nauwelijks vermelden dat de Natuur me begunstigd heeft bij het aannemen van een oosterse nationaliteit: gouden lokken en blauwe ogen, hoezeer ook op zich begerenswaardig, zouden lastige obstakels zijn bij reizen in getaand Arabië. En aan wat de Natuur begon, droeg Kunde bij door vele jaren van moeizame studie.” Als Europese die dag in dag uit omgeven is door gezoem van het commentariaat, beleef ik genoegen aan Burtons zin voor avontuur, zijn eruditie, zijn inlevingsvermogen en zijn euvele moed. Ik leer ook een en ander over historische continuïteit. Pelgrims vertrappeld in Mekka? Toen ook al. Somalische piraten? Toen ook al. De boeken van Claudius Ptolemaeus als bron van waardevolle aardrijkskundige informatie? Toen nog steeds. Het koninkrijk Dahomey aan de westkust van Afrika lijkt intussen niet meer te bestaan, maar wie weet. De koning ontleende er zijn macht onder andere aan een gevreesd leger van vrouwelijke krijgers. Misschien wilde leider Khadafi dat overdoen, nog niet zo lang geleden?

Sir Richard Burton’s Travels in Arabia and Africa. Four Lectures from a Huntington Library Manuscript, bezorgd door J. Hayman, San Marino, 1990