Ik besloot mee te werken aan de Kempen Atlas om mijn geboortestreek beter te leren kennen, en de mensen die er wonen. Vandaag voltooide ik, denk ik, mijn laatste tekst over Kempense locaties voor het boek dat in het najaar zal verschijnen. Het is de tekst over de kolonie waar ik opgroeide. Neem ik de trein naar huis, dan word ik steeds meer aangegrepen door de schoonheid van het onopvallende, vlakke  landschap onder het immense uitspansel. “The sky is so big here!” zei een dierbare vriendin van het andere einde van de wereld, toen ik met haar door deze dreven wandelde. Deze ontroering, vermoed ik, is een gevoel dat in de komende jaren zal toenemen. Mijn discrete landstreek!