Muntte Michaelina Wautier uit in het portretteren van mannen, ook haar blik op vrouwen en kinderen was markant. Vele zaken troffen mij in dit mooie zelfportret, waaronder de lichte toets in de weergave van de parels om hals en pols, het accessoire bij uitstek van de waardige westerse vrouw. Zo licht en haast doorschijnend zijn die parels weergegeven, dat ze beginnen te lijken op de symbolische zeepbellen in haar jongensportretten. Homo bulla, de mens is een zeepbel, dat wist men maar al te goed in de zeventiende eeuw. De man een zeepbel, de vrouw een parel, het komt allemaal op hetzelfde neer, lijkt ze te zeggen. Ik werd weer eens verliefd op een portret.
Leen Huet 
Een mooi portret. Dank ook voor het bijschrift.
Graag gedaan!
“Muntte Michaelina Wautier uit in het portretteren van mannen, ook haar blik op vrouwen en kinderen was markant”.
Inderdaad! Zelf werd ik erg blij van “De opvoeding van Maria” . Hoe goed getroffen, die pientere en tegelijk guitige blik van een meisje dat leert lezen.
Trouwens – valt er geen uitgever warm te maken voor een herziene & uitgebreide (& rijk geïllustreerde) heruitgave van jullie “Oude meesteressen”? (een boek dat, zo lees ik in de catalogus-bibliografie, zijn bijdrage heeft geleverd aan “De moeizame herontdekking van Michaelina Wautier” )
groeten uit een oververhittend Brussel
Flâneur
Dag Flâneur, hartelijk dank! Je bent wellicht de bezoeker van de tentoonstelling die het grondigst de catalogus heeft gelezen. Ik stond er zelf van te kijken hoelang Michaelina al meespeelt in mijn gedachten, toen ik het hoofdstukje over haar in Mijn België herlas. Prof. Van der Stighelen heeft fantastisch speurwerk geleverd, Michaelina is haar levenswerk. En ja, de Opvoeding van Maria is prachtig. Ik hield ook van haar Johannes de Evangelist, zo realistisch, als een van de straat geplukte jongeman. Zoals ik het zie, vond Michaelina haar kopers in aristocratische kringen en werkte ze enigszins buiten de gewone kunstenaarscircuits, wat kan verklaren waarom ze na haar dood zo snel vergeten werd (er niet over haar geschreven werd – ziehier het nut van schrijvers geïllustreerd. Scripta manent). Hoedanook bekeek ik het graf van aartshertog Leopold Wilhelm in Wenen met een speciale dankbaarheid. Wat een kunstkenner. Vele groeten uit een alweer oververhittend Leuven.