Het uitzicht van mijn route naar het centrum verandert. Parfumerie Mertens, die me al in mijn studententijd verblijdde met fleurige etalages, heeft de rolluiken voor de laatste maal neergelaten. Een pot crème, twee flesjes parfum en een weinig gebruikte haarspeld herinneren me dagelijks aan die afwezigheid.

Verderop in de straat gaat een hele rij verwaarloosde gebouwen tegen de vlakte. Terwijl ik daar voorbij wandel, stel ik vast dat het verfrissend en opwindend kan zijn, afbraak. Weg met die oude krotten, ik heb lang genoeg tegen die stadskankers aangekeken. Ander en beter! Hopelijk. Alleen de drie gekranste hoofden boven de ramen zal ik mogelijkerwijze weldra missen. Vandaag keken ze nog op me neer met een air van Griekse wijsheid.

(Het zevenhonderdvijftigste bericht.)