Eenoog, een van de eerste Italiëromans uit Vlaanderen.

“In het Brusselse Wiertzmuseum bekijkt een vrouw het schilderij De cycloop. Ze is zelf kunstenaar en bevindt zich in een verlammende impasse. Geïnspireerd door een detail in het werk van de meester, beslist ze impulsief om alles achter te laten en terug te keren naar de plaats waar ze zeventien jaar geleden haar bestemming vond: Firenze. Tussen kunstschatten en bedelaars, tussen heldere inzichten en het geraaskal van gekken, tussen gemis en moed, probeert ze de draad van haar leven opnieuw op te pakken in het reine te komen met het einde van een vriendschap, het begin van liefde en de kwetsbaarheid van afstamming. Dit is het portret van een dame, het portret van een beroemde stad, in rijk clair-obscur.”

Moet een vrouw bepaalde zaken opofferen om kunstenaar te kunnen zijn? En wat is de verhouding tussen woord en beeld in onze hedendaagse kunstwereld? Met deze vragen worstelt Astrid. Zwerf met haar langs de Piazza S. Spirito, bekijk door haar ogen Pontormo’s engel in de Santa Felicità, verken aan haar zijde de beroemde geheime gang van Vasari. En ontdek hoe zowel roddelbladen als een gedicht van Willem van Aquitanië iemands leven kunnen sturen.

Fragment

Via Calzaiuoli voert naar de Piazza del Duomo en die verrast me nu, alsof hier niet genoeg ruimte voorzien is, alsof de Florentijnen een krappe open plek kriskras gevuld hebben met te grote, te fraaie gebouwen, die onmogelijk in een perspectief of een overzicht te vatten zijn. Maar nu de avondzon doorbreekt en een warmer licht over de roze en groene gevels legt, krijg ik het gevoel dat ik dit plein vol meesterwerken als een schelp tegen mijn oor houd en het geruis opvang van de stad zelf, van de mensen die in haar wonen, van voetstappen in smalle stegen ver weg, van vespa’s en autobussen, van geheimzinnig gepraat in onbekende kamers, liefdesgehijg, gerinkel van kassa’s, getinkel van espressokopjes op marmeren bladen. De dom, de doopkapel, de toren lijken kostbare schelpen, aangespoeld in een baai. Ik voel me bizar gelukkig in dit late licht, te midden van mensen die zich ergens heen haasten of met het hoofd in de nek rondslenteren. Wie ons van bovenuit zou waarnemen zou een mooie choreografie zien, een dahlia van stippellijnen. Tegelijk voel ik de kracht van de tijd die ons hiervandaan wegvoert en anderen hierheen zal brengen, dobberend als algen op de golfslag. Wat ik zie is niet eeuwig, deze kerkgevel in snoepkleuren staat hier nog maar honderd jaar en dit moment, dit moment betekent helemaal niets en toch alles.

Nu begint het blauwe uur. Overal gaan de lichten aan, de mooiste tijd in een stad, de meest huiselijke. Alsof deze klont gebouwen in een dal werkelijk een kunstwerk is waaraan alle aanwezigen deelnemen, dat door iedereen gemaakt wordt: de aristocratische hulpverleners die in hun griezelige zwarte kapmantels de Arcimisericordia verlaten, de wandelaars, de eerste travestieten die zich prostitueren in het grote stadspark langs de Arno.

Pers

• Bekijk hier de uitzending van Bladwijzer, de boekenrubriek van RTV met een interview over Eenoog.
• Bekijk hier de voorstelling van Eenoog (16/4/2009) in boekhandel De Zondvloed in Mechelen met een interview door Ann Meskens.

“Kunsthistorica met scherpe blik voor wat er zich in iemands hoofd afspeelt” Wim Ver Elst in De Standaard der Letteren, 2967

“Voor alle fijnproevers, liefhebbers van onderhuidse liefde, en melancholici onder ons: Eenoog is een prachtige roman over een kunstenares die haar demonen in Firenze probeert te bezweren” Johanna Spaey in De Standaard, 30/12/2009

Eenoog was een de boeken uit de Literaire Lente 2009

Leen Huet, Eenoog, Amsterdam, Atlas, Amsterdam-Antwerpen, 2008.