“’Le beau est toujours bizarre.’ Met deze zin van Charles Baudelaire in het achterhoofd schreef Leen Huet een persoonlijk woordenboek over België. Van Ambiorix tot Zoete Lelie, over Breendonk, Heliopolis en Mode. Beschouwingen over het herfsttij van Giacomo Casanova in Spa, de mooiste brief van Hadewijch, Charlotte Brontës zelfmoordneiging in het Brusselse Warandepark, evocaties van rommelmarkten en stripfiguren, vele wetenswaardigheden over schrijvers, schilders, ja zelfs koningen.
Wat betekent belgitude voor een Belgische in de eenentwintigste eeuw? Het antwoord schuilt in dit verrassende naslagwerk over die vreemde negentiende-eeuwse schepping in het hart van West-Europa: België-voor-gevorderden.”

Fragment

Ik hoorde voor het eerst over Ambiorix in een van de weinige Belgische klaslokaaltjes die ressorteerden onder het ministerie van Justitie. Het bood plaats aan drie leerjaren, een ingebouwde kast met oude kinderboeken waarvan het kaftpapier naar toffees rook, een tijdsband met prenten aan de muren en portretfoto’s van koning Boudewijn en koningin Fabiola, hij in uniform, zij in het witte bont van haar winterse trouwjurk. De lerares moet alles wel meeslepend verwoord hebben; ze verwees ook naar Ambiorix’ standbeeld in Tongeren. Toen ik daar ’s avonds thuis over vertelde, besloten mijn ouders een impromptu uitstapje naar Limburg te maken – het bleef al langer licht, er was tijd genoeg. Anderhalf uur later zaten we op een Tongers terras bij grote ijscoupes en keek ik naar de groene bronzen held met de enorme snor. Die prettige onderneming leerde me iets over de vrijheid van handelen: wanneer je iets interessants hoorde, kon je op onderzoek uitgaan, veel dingen waren niet zomaar woorden van anderen, je kon ze ook zelf gaan bekijken en beleven.

Aldus ontstond een blijvende genegenheid voor, een zonnige herinnering aan Ambiorix, de ‘rijke koning’ van de Eburonen.

Pers

“Haar boek omzeilt alle clichés omdat ze nu eenmaal op zoek is naar het verbazingwekkende en ongewone, naar datgene wat we nog niet wisten. […] Prachtige artikelen staan er in. […] Huet kan doodgewoon voortreffelijk schrijven: zwierig, kleurrijk, vrolijk, met veel gevoel voor detail, geestig en nooit neerbuigend. […] Alles tintelt bij haar van vertelplezier en van schrijflust.” Kees ’t Hart in Leeuwarder Courant, 16/7/2004

“Onder de pen van Leen Huet is er maar weinig gewoon aan België en zijn bewoners van vroeger en nu. […] Ze schrijft opgewekt, soepel en beheerst, met zin voor humor. […] Dat werkt aanstekelijk.” Marc Reynebeau in De Standaard, 17/5/2004

“Het belangrijkste en verrassendste boek van het afgelopen jaar [was] voor mij Mijn België van Leen Huet, een rijke verzameling ondergronds verbonden miniaturen geschreven in een fonkelende stijl met een onalledaags oog voor alledaagse details. Wie na lezing van dit boek niet op zijn minst een beetje van België gaat houden, is een ongeneeslijke iezegrim (en verloren voor de literatuur).” Cyrille Offermans in De Standaard, 16/12/2004

“Uit die veelheid aan verhalen creëert iedereen zijn eigen België. Waarbij optimistische onbevangenheid en passie het mooiste België opleveren, zoals Leen Huet op weergaloze wijze toont. […] Zo’n België is een warm bad, een ontroerend product van historische toevalligheden en levenslust.” Wouter Bax in Trouw, 4/9/2004

“Zij delft het erts van een verloren gewaande natie op in antiquariaten en bibliotheken, op rommelmarkten én in stoffige archieven. Zonder de lezer te overdonderen, gidst ze hem in 160 hoofdstukjes langs een hoogstpersoonlijk Belgisch labyrint. In Mijn België val je van de ene verrassing in de andere.” Dirk Leyman (dubbelinterview met Leen Huet en Dimitri Verhulst) in De Morgen, 27/10/2004

“Iedereen zou de pagina’s 191 tot 193 van het boek Mijn Belgie van Leen Huet moeten lezen. Een integere maar, daarom angstaanjagende beschrijving van wat er zoal kan gebeuren als totalitaire regimes aan de macht komen. Die drie simpele bladzijden hebben mij erg geraakt.” Jan De Smet in Jobat, 24/5/2006

“Verrukkelijke zomerlectuur” Paul Depondt in De Volkskrant 10/7/2004

“Door Huets verzorgde taal, tegelijk ingehouden en zinnelijk, beschaafd en doeltreffend, is het aangenaam toeven op haar eiland.” Eric Bracke in De Tijd, 10/6/2004

“Mijn vaderland is het België van Leen Huet […] Ik verdenk haar ervan dat ze niet eens in staat is de lezer te vervelen.”  Geert van Istendael op de boekvoorstelling van Mijn België, 16/6/2004

Zie ook: Almaar kleiner groeien

Leen Huet, Mijn België, Atlas, Amsterdam-Antwerpen, 2004. – Leen Huet, Mijn België, Pandora, Amsterdam, 2009.