Lise Stevin worstelt met de rouw om haar moeder, met de noodzaak om het ouderlijk huis op te ruimen en met een uitzichtloos beroepsleven. Ze staat er alleen voor. Op een zondag in juni ontdekt ze in een lade van een commode een bundel oude familiepaperassen. Wanneer ze de documenten ontcijfert, dringen zich de geschiedenissen op die het leven van haar ouders bepaalden.

In Penwortel onderzoekt Leen Huet de betekenis van familieverhalen, van verbondenheid met een landschap en van nationale gevoelens in een zo weinig nationalistisch land als België. Is er nog toekomst voor deze bijzondere politieke constructie? Wat met de burgers die België graag als een oude, comfortabele jas beschouwen? En hoe ziet Lise’s toekomst eruit? Het leidt tot een intrigerend verhaal waarover een sluier van melancholie hangt.

Penwortel, deel 14 van de onvolprezen Belgica-reeks van Uitgeverij Voetnoot, werd door Dirk Leyman van een nawoord voorzien.

Fragment

Op de bodem van de middelste lade, onder het fotoalbum en de map, vond ze het versleten schriftje. Het had geen omslag meer, de katernen hingen met losse draadjes aan elkaar. Ze legde het op haar knieën, opende het voorzichtig. De smalle bladzijden waren dicht beschreven, in een klein, verzorgd handschrift, erop gericht om papier te besparen en de pen zelden op te tillen. Zo doelgericht en praktisch schreven mannen. Haar vader schreef op die manier, haar ex-man evenzeer. Het ergerde haar soms – moest hun inwendig jeugdelixir, die stroom aan testosteron niet leiden tot zwierige, onbezorgd grote letters? Haar ex-man beweerde dat vrouwen niet romantisch waren en mannen wel: dit soort handschrift bewees het tegendeel.

Pers

“In Penwortel is de wedersamenstelling te volgen van romance en huwelijk van Leopold en Maria, voorouders van Stevin. Die komt tot stand aan de hand van brieven van Leopold aan zijn geliefde. De eerste is gedateerd 8 Août 1865. Het fragiel papier met bruine inkt en vervaagde foto’s werden lang door Leopold gekoesterd, en na diens dood bewaarde Maria een en ander zes jaar, totdat ook zij stierf. […] Penwortel is een liefdevol geschreven verhaal, voor grage lezers. Dirk Leyman schetst in het nawoord Spieden en spitten in het verleden een helder portret van Huet, die eerder al opviel met boeken als Mijn België en Almanak.” Bert Bevers op De Boekhouding.

Leen Huet, Penwortel (met nawoord van Dirk Leyman), Voetnoot, 2013.