Gelukkig is het huidige politieke klimaat anders: onze rechtse partijen willen de minvermogenden bestraffen voor de crisis, die overduidelijk ook door minvermogenden veroorzaakt is. Levensnoodzakelijkheden als bedrijfswagens, gouverneurs van de nationale bank en de fiscale aftrekbaarheid van dienstencheques – van mijn huispersoneel, met andere woorden – blijven goddank gevrijwaard.

(Foto genomen in Muntstraat, Leuven)

Het loont soms op vele manieren, even halt houden en een koffie drinken op een onooglijk terras. Ik las er het eerste hoofdstuk van een biografie van Gezelle, in zon en bries; en toen ik opkeek, zag ik rode schoentjes.

(Het is geen schildering, merkte ik later, geen zwart-witte schildering zoals de sgraffiti op Italiaanse stadspaleizen:  de afbeelding is op de muur gekleefd.)

Vreugde neemt de gekste vormen aan. Ik werd blij toen ik op deze kast stuitte – zoveel kennis, zoveel stille arbeid, zoveel drukkunst, zoveel mogelijkheden (ik kon meteen Japans beginnen te leren, of Ugaritisch), en dat alles voor het meest democratische cultuurgoed, taal.

De koppige en excentrieke buurman is als eerste vertrokken, nu ons straatje bij de Tiensepoort langs drie zijden belaagd wordt door de bouw van enorme blokken studentenkoten. Met zijn kenmerkende cynische humor liet hij dit bericht achter aan het venster. Zijn zelfportret is niet erg gelijkend en we don’t rejoice. Op de vensterbank bloeiden nog twee scharlaken tulpen in een potje.

U heeft het in de kranten gelezen: de meeste schrijvers verdienen amper het zout op hun patatten en de minister van Cultuur ziet geen mogelijkheden om het kneuterige lezingensysteem, afgestemd op scholen en jeugdschrijvers, slagvaardiger te maken. Als schrijver woon ik uiteraard in een sobere buurt, het oude Leuven bij de Tiensepoort, vol sympathieke arbeidershuisjes, bewoond door oudere koppels, enkele jonge gezinnen, een even koppige als intelligente excentriekeling en studenten. Tot op heden een aangename, rustige mix. Ik wist overigens niet beter of onze burgervader had besloten een eind te maken aan de verkotting – de sluipende metamorfose van elke gezinswoning in een resem studentenverblijven, die stadsvlucht en de bijpassende fileproblemen in de hand werken. Heeft u al eens geprobeerd op zaterdag Leuven in of uit te geraken met de wagen? Engelengeduld, zeeën van tijd en totale immuniteit voor claustrofobie zijn basisvereisten. De afgelopen week is gebleken dat het stadsbestuur met hart en ziel inzet op nog meer stadsvlucht. In mijn straat alleen al zal een woonblok komen met ruimte voor negentig studentenverblijven, terwijl de bouwheer daarvan ook nog twee andere percelen tracht te verwerven. Achter de hoek verrijst een deprimerend vrekkig geconcipieerd bouwsel, met gangetjes van zestig centimeter breed, duidelijk enkel bedoeld om geld op te brengen en dus een toekomstig studenverblijf. Achter een andere hoek zal een oude limonadefabriek niet, zoals eerst verkondigd, omgebouwd worden tot een residentieel wooncomplex, maar tot, u raadt het, studentenverblijven. Het lijkt op een goed voorbereide invasie. Reeds drie van mijn vertrouwde buren spreken over verhuizen.
Filosofisch zeer leerzaam om te aanschouwen, geld en betonmolens in de praktijk.