Dit is mijn favoriete foto van Tennessee Williams, al sinds ik haar voor het eerst zag tijdens de Engelse les op de middelbare school. Wie noemt er zijn zoon in ’s hemelsnaam naar een staat? Ik zal de Amerikaanse naamgeving nooit begrijpen. Ergens bewaar ik nog een artikel dat ik toen uit Time moet hebben geknipt: “He gushed where he should have dammed,” schreef iemand in het In memoriam. Enkele jaren later kocht ik mijn eerste pocketuitgave van zijn toneelstukken en las mezelf in trance tijdens een weekeinde in Leuven. Stella for star! Blue Roses… flarden van zinnetjes van de meester, die even romanesk en verdoemd oogt als zijn personages. En die blijkens deze foto ook wel wat afwist van poseren. De rook kringelt fotogeniek, en wat zit er in dat glas?
Maar de machine is de geweldige Olivetti Studio 44, een prachtig ontwerp van Marcello Nizzoli in ’52, ’53 – zijn tijd héél ver vooruit.
Dank je Peter, dat is kennis van een kenner! Bijna krijg ik heimwee naar nieuwe rollen lint. Ik vond de bureaulamp overigens ook fascinerend.