Ik heb een bijzondere band met Cultureel Centrum De Warande. Deze Turnhoutse instelling is namelijk twee keer opgetreden als mijn uitgever: de eerste keer in 2002, toen zij een boekje bij me bestelde over onverwachte schrijvers in haar stad, de tweede keer dit jaar, toen zij een bibliofiel werkje liet uitgeven met tekeningen van Anne-Mie Van Kerckhoven en verhalen van mij, als onderdeel van het kunstenparcours Tweespoor.
Dat een cultureel centrum zich op een originele manier met literatuur inlaat en niet enkel de schaarse literaire theaterprogramma’s boekt, juich ik volmondig toe. Dit voorbeeld biedt mogelijkheden en verdient navolging. Wat me echter bij elke gelegenheid heeft verbaasd, is de nazorg voor die literaire productie. In 2003 vernam ik dat de verkoop van het eerste boek –Turnhout. Onverwachte schrijvers in een kleine stad – niet bijster vlot liep. Geen wonder, want het boek was nergens in de inkomhal van het cultureel centrum te zien, stond daar nergens vermeld op een affiche of wat dan ook (dit in tegenstelling tot menige allang vergeten theatervoorstelling). Hoe konden bezoekers dan weten dat De Warande een interessant literair-heemkundig boek had besteld bij een auteur en het nu aanbood? Zelfs in de uitstekende uitleenbibliotheek van het cultureel centrum werd nergens promotie gemaakt voor deze eigen publicatie. Ik vernam ten slotte dat er een stapel dozen met onverkochte exemplaren in de kelder was weggezet. En daarna kreeg ik telefoons van mensen die me vroegen of zij bij mij een exemplaar van dit boek konden kopen: ze hadden naar De Warande gebeld en daar was hun verteld dat De Warande het niet meer kon leveren. Kafkaiaans, en bovendien niet getuigend van een gezonde hang naar return on investment.
Gisteren vernam ik weer zoiets: onafhankelijke boekhandel ’t Verschil in Antwerpen had geprobeerd om bij De Warande een exemplaar van het mooi vormgegeven Sacra Conversazione | Heiligen en begijnen te bestellen. De e-mail bleef gewoon onbeantwoord. Wat een verspilling, denk ik dan. Mits goede promotie en opvolging zou De Warande iets aan dit eigen initiatief kunnen verdienen, in elk geval de kostprijs dempen. Of denkt men daar niet aan, wanneer men vastbenoemd ambtenaar is en zorgeloos aan welige subsidiestromen leeft?
(Update: een van de organisatrices van kunstenparcours Tweespoor heeft de voorliggende kwestie ter harte genomen. Dank, Sarah R.!)
Leen Huet 
Dit is ongelooflijk onvoorstelbaar. Wel blij dat je ´t Verschil vermeldt, zeer sympathieke mensen werken er, en een verzorgde winkel – waar ik wel eens koffie drink en de krant lees als ik weer eens een dagje in het Letterenhuis of de Consciencebibliotheek ben. Groeten, Stijn
Niet zo onvoorstelbaar, gewoon slechte doorstroming van informatie die in veel grote organisaties voorkomt, denk ik. En onwilligheid op bepaalde niveau’s – ‘ja zeg, dit behoort niet tot mijn takenpakket’. En ja, ’t Verschil, waar men steeds een nieuw boek over Vita Sackville-West kan vinden 🙂 Dankzij mijn aankoop daar gisteren ga ik nu ook eindelijk uitvissen wie de Ladies of Llangollen waren. Ik gok op een Angelsaksische Betje Wolff en Aagje Deken.
ach, de Ladies of Llangollen! “[living] in a mock-Gothic cottage, filled with thousands of books […] The ladies lived a quiet life, reading, writing, playing music, doing embroidery and engaging in similarly genteel pursuits” (op die embroidery na, lijkt me dat best een gezellig leven).
Wat het (hele mooie) “sacra conversazione” boekje betreft – toen ik daar naar vroeg, op een zondagmorgen, bij de aankoop van een Tweespoor-ticket aan de balie van de Warande, was er meteen een algehele mobilisatie.
De vrijwilligster aan de balie panikeerde aanvankelijk bij mijn onverwachte vraag, maar belde prompt een verantwoordelijke bij haar thuis op, die dan op haar beurt weer de in de Warande aanwezige chef veiligheid de nodige richtlijnen gaf om voor mij het gevraagde kleinood uit het magazijn te halen.
Zoveel vriendelijkheid en bereidwilligheid – ik was er echt door geroerd. (Dus als ze nu nog een heuse boeken-marketing-verantwoordelijke aanstellen komt het allemaal wel in orde).
Jij lokaliseert het probleem meteen, Flâneur – een grote organisatie, zonder iemand die echt bevoegd is voor de nazorg van de boeken, omdat boeken er komen door de originele ideeën van stafmedewerkers, maar niet echt tot de core business van een CC behoren. Maar toen je de tentoonstelling bezocht, liep de tentoonstelling ipso facto nog, en had men kunnen vermoeden dat een bezoeker misschien naar het speciaal voor de gelegenheid gepubliceerde boekje zou vragen – dus had men eventueel een stapeltje op de balie kunnen leggen, of ergens een display’tje opstellen. De schuld van een vrijwilliger is het zeker niet!
‘Doing embroidery’ – vroeger leek het me vreselijk, nu begin ik over te hellen naar de gedachte dat het een rustgevende activiteit zou kunnen zijn 🙂 Kettingrokers die willen stoppen beginnen ook wel eens te handwerken, gewoon om te weten wat ze met hun handen moeten doen, zo zonder sigaret tussen de vingers.