
De Edwardiaanse schilderkunst van de zuidelijke hemisfeer is mij nagenoeg onbekend, maar mocht ik ooit in Canberra rondwandelen, dan zou dit schilderij me bevallen. De gedempte kleuren. Die echte schoolmeisjesschoenen, en die schoenzool. Het gevoel in een warme, schemerige kamer intens te zitten lezen. O, waarom legt ze haar benen niet over de armleuning, om nog comfortabeler in het verhaal weg te zinken? Maar dat mocht vermoedelijk niet, omstreeks 1900.
Schatteneiland. De Laatste der Mohikanen. Twintigduizend Mijlen onder Zee. De Gevangene van Zenda. De Geheime Tuin.
Nu het boek gevaar loopt door flikkerende schermen te worden voorbijgestreefd, beschouw ik het als een historisch artefact ter bevordering van een steeds zeldzamer gemoedstoestand: concentratie. Mijn persoonlijke heilige Graal, in de herfst.
Wij zullen ervoor vechten, hé Leen? Tot de laatste snik. Dat gaan ze ons niet afpakken.
Dat doen we Pascal! Tot de laatste snik inderdaad. En ik lees almaar oudere boeken 🙂
Ik heb dat ook, met die oudere boeken. Alsof de tijd eerst een en ander een beetje heeft moeten uitkristalliseren.
Ja. En oudere boeken zijn niet onderworpen aan onze waan van de dag, dus zijn ze dikwijls mentaal verfrissend. Hetzelfde met dit schilderij – geen pixels, de kunstenares heeft alles voor ons voor ons overdacht, gecomponeerd, uitgewerkt in couleur locale. Daarnaar kijken is op zich een ervaring van concentratie.
Slow visuals, te genieten dankzij pixels 🙂
Zo zie ik het helemaal ook.
Goede avond Leen,
prachtige schilderij … uit de zuidelijke hemisfeer zo als in Australie ken ik hele maal niets. Ik ken alleen schilderer uit Europa.
Prettige avond
Dieter
Dank je Dieter. Ook voor mij was dit schilderij een ontdekking. Men komt het dan eerst ergens op Tumblr tegen en gaat dan op zoek naar het museum.
Prettige avond!
Leen
heel mooi, ja – herfstige knusheid, een boek, en schoolmeisjesschoenen
Ja, die schoenen vind ik een sterk detail. Uitschrijven waarom ik dat vind, bedenk ik nu, zou bladzijden vergen. En dan dat ingetogen kleurengamma.