Herfstprent

Florence Fuller, Onafscheidelijk, National Gallery of Australia, Canberra

De Edwardiaanse schilderkunst van de zuidelijke hemisfeer is mij nagenoeg onbekend, maar mocht ik ooit in Canberra rondwandelen, dan zou dit schilderij me bevallen. De gedempte kleuren. Die echte schoolmeisjesschoenen, en die schoenzool. Het gevoel in een warme, schemerige kamer intens te zitten lezen. O, waarom legt ze haar benen niet over de armleuning, om nog comfortabeler in het verhaal weg te zinken? Maar dat mocht vermoedelijk niet, omstreeks 1900.

Schatteneiland. De Laatste der Mohikanen. Twintigduizend Mijlen onder Zee. De Gevangene van Zenda. De Geheime Tuin.

Nu het boek gevaar loopt door flikkerende schermen te worden voorbijgestreefd, beschouw ik het als een historisch artefact ter bevordering van een steeds zeldzamer gemoedstoestand: concentratie. Mijn persoonlijke heilige Graal, in de herfst.

10 gedachtes over “Herfstprent

    1. Ja. En oudere boeken zijn niet onderworpen aan onze waan van de dag, dus zijn ze dikwijls mentaal verfrissend. Hetzelfde met dit schilderij – geen pixels, de kunstenares heeft alles voor ons voor ons overdacht, gecomponeerd, uitgewerkt in couleur locale. Daarnaar kijken is op zich een ervaring van concentratie.

Geef een reactie

Vul je gegevens in of klik op een icoon om in te loggen.

WordPress.com logo

Je reageert onder je WordPress.com account. Log uit /  Bijwerken )

Twitter-afbeelding

Je reageert onder je Twitter account. Log uit /  Bijwerken )

Facebook foto

Je reageert onder je Facebook account. Log uit /  Bijwerken )

Verbinden met %s