‘Als jij Tijd even goed kende als ik,’ zei de Hoedenmaker, ‘zou je niet zeggen dat je hem verknoeit. ’t Is een haar.’
‘Ik weet niet wat u bedoelt,’ zei Alice.
‘Nee, natuurlijk niet,’ zei de Hoedenmaker, zijn hoofd vol verachting schuddend. ‘Ik durf er wat onder verwedden dat jij nog nooit hebt kennisgemaakt met Tijd!’
‘Misschien niet,’ gaf Alice voorzichtig ten antwoord, ‘maar ik heb wel eens gehoord dat hij maar één tand heeft – is dat waar?’
‘Hou op met dat hij,’ zei de Hoedenmaker. ‘Zij heeft een puntgaaf gebit. Maar enfin, sta je eenmaal op goede voet met haar, dan doet ze zowat alles wat je wilt met de klok. Stel bijvoorbeeld dat het negen uur ’s morgens is, zo meteen begint de les, dan hoef je Tijd alleen maar wat in het oor te fluisteren, of daar draaien de wijzers in een oogwenk rond! Half een, tijd voor het middageten.’
(‘Was het maar waar,’ zei de Maartse Haas fluisterend bij zichzelf.)
‘Dat zou natuurlijk grandioos zijn,’ zei Alice nadenkend, ‘maar ik zou er toch niet erg happig op zijn, hoor.’
‘Eerst misschien niet,’ zei de Hoedenmaker, ‘maar je kunt het half een laten blijven zolang je wil.’
Dit jaar is het 150 jaar geleden dat Lewis Carroll en de drie zusjes Liddell de Isis oproeiden.
Lewis Carroll, De avonturen van Alice in Wonderland, uit het Engels vertaald door N. Matsier, Amsterdam, 2001, p. 101-102.
Leen Huet 
I have a feeling that we’ve all gone down the rabbit-hole these days. :o)
Anyway, ik heb heel mooie herinneringen aan Oxford en vooral de Alice shop – ook al heb ik mijn hart voor altijd verpand aan Cambridge sinds ik er student was aan de Summer School.
Ik heb niettemin een hele verzameling uitgaven van de Alice vehalen en heb ooit het originele manuscript van Alice’s Adventure’s Underground ‘in the flesh’ mogen aanschouwen toen ik een bescheiden bijdrage leverde aan de organisatie van de British Vision tentoonstelling in het MSK Gent. Ik wist niet dat het vandaag de 150ste verjaardag was van die heel speciale dag waarop Lewis Carroll de dochter van zijn collega Prof. Liddell ‘a story’ beloofde. Bedankt voor de tip Leen! Dergelijke weetjes maken het leven de moeite waard.
Het is honderdvijftig jaar geleden, maar de echte datum van het roeitochtje was 4 juli 1862, als ik me niet vergis. In 1865 werd het boek gepubliceerd, en daardoor werd Alice Liddell ook voorgoed Alice, en Charles Dodgson Lewis Carroll. Maar er bestaat dus een Alice shop? British Vision vond ik een fascinerende tentoonstelling, al leerde ik er ook uit dat vele prerafaelieten echt belabberde schilders waren. Maar ook dat was op zich weer leerzaam. De portretten van Lytton Strachey en Maynard Keynes en Lydia Lopokova, de werken van Stanley Spencer … Schitterend.
Nu zie ik ook wat je precies geschreven had: DIT JAAR is het 150 jaar geleden dat Lewis Carroll en de drie zusjes Liddell de Isis oproeiden. Blijkbaar ken ik Tijd ook niet zo goed. :o)
Wie wel? Ik houd het gewoonlijk bij Auden: Time worships language. Dat klinkt positief.
Dag Leen,
Over de tijd heb ik vaak nagedacht. De tijd van de mens is eindelijk (memento mori). Bij het werk en ook thuis voel ik me soms te sterk door de tijd gedreven als te veel vergaderingen of afspraken zijn. Dat doet me denken aan Alice omdat ze doet wat de klok wil. Ook ondervraagd Alice de relatie tussen de mens en de tijd. Ik houd van structuren om de tijd te ontwerpen. Maar ik bruik een grof grid van de tijd omdat ik niet te veel afdwaal. Ik moet een doel voor ogen hebben.
Ik wens je een prettig weekend
Dieter
Wat ik mooi vind, is dat Alice hier vasthoudt aan een normaal verloop van de tijd – ze kan niet van haar middagmaal genieten als de ochtend (met lessen) zomaar verdwenen is. Maar net als jij heb ik een rooster nodig om de tijd te gebruiken, ik evolueer opnieuw in de richting van de schoolagenda: een uur dit werk, een kopje koffie; twee uur dat werk, naar buiten om boodschappen te doen; middagpauze; drie uur zulk werk … Als ik me daar niet strikt aan houd, loop ik gevaar de hele dag te verdromen.
Een prettig weekeinde met vrije uren!
Leen