Donkere wolken pakken zich samen: ik lees vaak in de krant hoe politici en architecten verklaren dat wonen op het platteland binnenkort maar afgeschaft moet worden, omdat het te luxueus is. Egoïstisch haast: al die ruimte voor een onnozele eenzame wandelaar of tuinier. Maar wat als die eenzame wandelaar of tuinier gewoon op het platteland geboren is en de financiële lasten van zijn locatie sinds jaren zonder morren draagt? Ik ken zelfs tuiniers die geheel uit eigen beurs een historisch waardevol gebouw van de sloop hebben gered en gerestaureerd. Zelf woon ik in een stadje, waar ik steeds heviger naar mijn platteland verlang. Daarom spreekt het thema van de nieuwe happening van dichterscollectief Woordwasdraad me aan. Aanstaande zaterdag en zondag in De Nieuwe Vrede in Berchem: poëzie, muziek, harten verscheurd tussen stad en land. Woeker.
Leen Huet 
Ooit zei me een bejaarde West-Vlaming, die geboren was op het platteland en als dertiger naar Antwerpen was verhuisd, dat een plattelander wel kan wennen aan de stad (zij het niet elke plattelander), maar een stadsmens nooit aan het plattelandsleven. Ik kan er inkomen.
Veel mensen voelen zich natuurlijk pas gerust als ze regelmatig sirenes van de ambulance horen. Als niet-stadsmens geboren, kan ik dit moeilijk beoordelen. Je hebt natuurlijk Thoreau … Concord was een stadje …
Inderdaad, mooi gezegd. Wat mezelf betreft, weet ik steeds zekerder dat het leven in de stad mij van mezelf zou hebben weggeleid. Ik zou onrustig zijn geworden, denk ik.
In de stad kun je natuurlijk sneller bij een Pain Quotidien geraken; of de nieuwe Britse Vogue kopen. Ik probeer momenteel een systeem in voege te brengen van weekeindes op het platteland. Dat schijnt te lukken.
Uitstekend idee!
Hoeveel platteland is er nog in het noorden van ons land? niet veel meer. Vandaar dat het maar eens moet gedaan zijn, aldus de politici, die medeverantwoordelijk zijn voor het verbouwen van het platteland tot lintwormen. Ik woon sinds bijna tien jaar niet meer in de grootstad, in casu Antwerpen. Waar ik nu woon, aan een drukke rijksweg, is het behoorlijk rustig. Wat ik vooral op prijs stel is dat waar ik nu woon, ik veel kan fietsen. Is dit nu het platteland? ja en nee.
Helemaal bij de Nederlandse grens ontdekte ik dit weekeinde nog wat verborgen drassige weiden die ik betoverend mooi vond. Een probleem is mogelijk ook dat politici denken dat platteland uitsluitend als recreatieoord aan de kiezers kan verkocht worden – zodat je files krijgt van wandelaars, fietsers en ruiters.