Vandaag stapte ik voor het eerst binnen in het gerenoveerde station van Leuven. Ongebreidelde negentiende-eeuwse pracht, reliëfs aan de wanden, rood marmer van Rance op de vloer. Heerlijk. Alleen het oude buffet, waar je altijd een knapperige pistolet met kaas kon eten, mis ik.
Zon, regen, hagel, zon, de bomen ruisend als storm op zee, zon. Nooit eerder zag ik meiklokjes bloeien op 8 april.
Mooi, de compositie van Grand Central Belge, met enkele goed gekozen, weerbarstig authentieke elementen: een visser aan de waterkant, een dove trambestuurder. De ouders van de verongelukte Maxime griften de treinramp van Pécrot in mijn geheugen, en de woorden van zijn moeder laten me niet los: “Je savais déjà, mais j’ espérais encore.”
Heruitzending deze middag op Canvas om 14.05 u.
Lokale heiligen vind ik intussen charmantere vertegenwoordigers van de Europese gedachte dan menig Europees politicus. En natuurlijk hoorde ik Sint-Bavo en zijn feestdag Bamis al menigmaal vermelden, maar wat voor iemand hij mocht geweest zijn, geen idee. Het internet leerde me dat hij er als edelman in de zevende eeuw wild op los leefde, zelfs dienaren verkocht als slaven; vervolgens kreeg hij berouw en werd kluizenaar in een holle boom. Leven in een holle boom, dat klinkt goed. In de Sint-Bavokerk in Boechout viel de valk me op, op zijn roekeloos blote hand. Het beeld is moeilijk geplaatst, laat zich slecht fotograferen; de kunstgeschiedenis kent mooiere exemplaren van de patroon der valkeniers.
De laatste aflevering van Grand Central Belge, vanavond op Canvas.
Hoe het verdwijnt. Frieda Van Wijck interviewde me over H. R. Addison, voor de documentaire over Pascal Verbekens Grand Central Belge. Addison was een Brits officier die in 1839 een reisgids over België publiceerde, fraai getiteld Belgium As She Is. In zijn beschrijving van Antwerpen stuitte ik opnieuw op zijn vermelding van een mysterieus luxeproduct. “Mr. Bailey, whose shawl warehouse is celebrated throughout Europe, is the proprietor of the famous Antwerp black silk, which if you have never seen I strongly recommend you to inspect, as it is certainly the most curious, and at the same time the most costly material in Europe. Nothing can affect its colour. It is sold by weight. The Proprietorship of it, is, I believe hereditary, and came to Mr. Bailey in right of his wife.”
Door de verkoop van zijn zwarte zijde werd Mr. Bailey zo rijk dat hij zich twee Correggio’s kon…
View original post 26 woorden meer
Bij de Sint-Bavokerk in Boechout trof ik deze aardige sculptuur aan van een “letterkundige historicus”. Mogelijkerwijze ontbreekt er een komma in het opschrift. Het letterkundig werk van Jan Frans Willems ken ik niet, maar als historicus wist hij steeds de hand te leggen op bijzondere documenten. Merci dus, meneer Willems.
Leen Huet 