Ik denk niet dat het eenmalig is. In de ‘middeleeuwen’ zijn er ook verschillende renaissances geweest, de karolingische, de ottoonse. Prachtige kunst, nieuwe vitaliteit, nieuwe ideeën. De Renaissance-renaissance is wat overgemediatiseerd,wellicht :-).
renaissances met grote en kleine r … het deed me teruggrijpen naar Panofsky en zijn (gecontesteerde) stelling dat de vroeg-middeleeuwse renaissances kritische afstand van de oudheid misten omdat de oudheid nog niet echt dood was voor hen. Enkel met de Renaissance zouden een kritische afstand en een nostalgisch besef van verlies hun intrede gedaan hebben.
Waar of niet, zijn speculaties leveren alvast prachtige zinnen op . “Le Moyen Âge avait laissé l’Antiquité sans l’enterrer, et il cherchait tour à tour à faire revivre et à exorciser son cadavre. La Renaissance pleura sur sa tombe et essaya de ressusciter son âme »
Om die reden zou je de renaissances van de middeleeuwen ook vitaler kunnen noemen. De band en de continuïteit met de oudheid sprak meer voor zich, en leidde ook tot originele experimenten. Misschien was de Renaissance- renaissance meer een soort crisis; de eenheid van Europa werd toen ook verbroken. (Ik speel even voor advocaat van de duivel). Ik las vandaag over de schrijvende Japanse hofdames, en de geijkte vergelijking dat Europa op dat moment “in barbarij” gedompeld was. Dat klopt niet helemaal. De middeleeuwse filosofie was erg interessant (Anselmus, Abélard), je had de dichters en dichteressen van de hoofse liefde etc. Me dunkt dat degene die de vergelijking maakte een beetje verblind was door de glans van de Renaissance, en niet erg veel van de Europese middeleeuwen afwist. Al klopt het dat hier op dit ogenblik niet zo’n esthetische hofliteratuur bestond als in Kyoto.
Leen Huet 
zou dat eigenlijk opnieuw kunnen gebeuren : een beschaving vergeten en dan weer met ontzag herontdekken? of is hergeboorte een eenmalig gebeuren?
Ik denk niet dat het eenmalig is. In de ‘middeleeuwen’ zijn er ook verschillende renaissances geweest, de karolingische, de ottoonse. Prachtige kunst, nieuwe vitaliteit, nieuwe ideeën. De Renaissance-renaissance is wat overgemediatiseerd,wellicht :-).
renaissances met grote en kleine r … het deed me teruggrijpen naar Panofsky en zijn (gecontesteerde) stelling dat de vroeg-middeleeuwse renaissances kritische afstand van de oudheid misten omdat de oudheid nog niet echt dood was voor hen. Enkel met de Renaissance zouden een kritische afstand en een nostalgisch besef van verlies hun intrede gedaan hebben.
Waar of niet, zijn speculaties leveren alvast prachtige zinnen op . “Le Moyen Âge avait laissé l’Antiquité sans l’enterrer, et il cherchait tour à tour à faire revivre et à exorciser son cadavre. La Renaissance pleura sur sa tombe et essaya de ressusciter son âme »
Om die reden zou je de renaissances van de middeleeuwen ook vitaler kunnen noemen. De band en de continuïteit met de oudheid sprak meer voor zich, en leidde ook tot originele experimenten. Misschien was de Renaissance- renaissance meer een soort crisis; de eenheid van Europa werd toen ook verbroken. (Ik speel even voor advocaat van de duivel). Ik las vandaag over de schrijvende Japanse hofdames, en de geijkte vergelijking dat Europa op dat moment “in barbarij” gedompeld was. Dat klopt niet helemaal. De middeleeuwse filosofie was erg interessant (Anselmus, Abélard), je had de dichters en dichteressen van de hoofse liefde etc. Me dunkt dat degene die de vergelijking maakte een beetje verblind was door de glans van de Renaissance, en niet erg veel van de Europese middeleeuwen afwist. Al klopt het dat hier op dit ogenblik niet zo’n esthetische hofliteratuur bestond als in Kyoto.