“Vladimir Nabokov, die er misschien wel prat op ging niet te houden van dingen die bij veel mensen in de smaak vallen, had gemengde gevoelens over Peanuts. In een interview beschreef hij de creatie van Charles M. Schulz als coy: bedeesd, met een ondertoon van schijnheiligheid. Het onthult de kijk van een Russische aristocraat op het leven in de Amerikaanse voorstad. En toch heeft Nabokov dat leven ook indringend beschreven, in romans als Lolita, Pnin, Bleek Vuur. Maar doorsneekinderen waren niet echt zijn sterke punt, terwijl Schulz een onuitputtelijk begrip had voor hun problemen en niet zo kleine worstelingen. In elk geval is er aan Lucy geen zweem van bedeesdheid te bespeuren. Ik wil haar niet per se ontmoeten in het ware leven, maar ik apprecieer haar papieren gebrek aan empathie. Er is al te veel nepempathie die tot niets verplicht in de wereld. Lucy is als een fikse zeebries, een remedie tegen wakke knusheid.”

Lees de rest van m’n column in het volgende nummer van Stripgids!