Ik lees het veelbesproken boek van Francis Fukuyama, Het einde van de Geschiedenis uit 1992. En wat staat daar op bladzijde 328?

“Het is redelijk om je af te vragen of alle mensen zullen geloven dat de strijd en offers die mogelijk zijn in een zelfgenoegzame en voorspoedige liberale democratie volstaan om het hoogste in een mens wakker te roepen. Want zijn er geen reservoirs van idealisme die niet uitgeput kunnen worden – ja, die zelfs niet aangeboord worden – als men een vastgoedontwikkelaar wordt zoals Donald Trump, of een bergbeklimmer zoals Reinhold Meissner, of een politicus zoals George Bush? Hoewel het in vele opzichten moeilijk is om deze individuen te zijn, en hoewel zij veel erkenning genieten, zijn hun levens niet de moeilijkste en de doelen die zij dienen zijn niet de belangrijkste en rechtvaardigste. En zolang ze dat niet zijn, zal de horizon van menselijke mogelijkheden die zij aflijnen niet volstaan voor de meest thymotische (trotse? zelfbewuste?) temperamenten.”

Kijk eens aan. Heeft Donald Trump dit gelezen en besloot hij alvast naar iets hogers te streven dan naar het loutere statuut van vastgoedontwikkelaar? Ook al was dat hogere dan slechts het statuut van politicus? In 2017 weten we al meer, maar nog lang niet voldoende.

In elk geval, ik vind het boeiend om eens iets van een pure hedendaagse Hegeliaan te lezen, ik wist niet eens dat er nog zulke Hegelianen bestonden. Vrijdag heb ik het in het Letterenhuis over het belang van non-fictie. Het non-fictieboek van Francis Fukuyama heeft alvast invloed uitgeoefend op de recente geschiedenis.