“Maar de vrucht kan de naderende rijping niet vermijden; elke dag doordringt de aarde haar met stuwender gaven, waarvan de gloed (die haar verteert) zich uiterlijk toont in steeds meer gevorderde kleuren.”

Tot nu toe de meest treffende zin in het prozagedicht La Bacchante van Maurice de Guérin (1810-1839), een kleine, mooie vondst in antiquariaat Het ivoren aapje. Het is vast niet moeilijk te begrijpen waarom een jonge dichter uit een zeer traditioneel Frans milieu met zoveel liefde over heidense personages begon te schrijven. Wat wel moeilijk te begrijpen is: de diepzinnigheid waarmee hij schrijft, zodat de tekst soms lijkt af te schampen op je gedachten. En Bacchus, die ik louter als de zwelgende god van de dronkaards beschouwde, verandert onder mijn ogen in de alles doordringende levenskracht van het universum.

Mais le fruit ne peut écarter la maturité qui l’approche; chaque jour la terre le pénètre de dons plus pressants dont la chaleur qui le consume se marque au dehors par des couleurs toujours plus avancées,