“Ella vulde de glazen nog eens met witte en rode wijn. Het licht gleed erdoor en maakte schaduwen van zuivere kleur op het intussen bevlekte damast. Zo was overdag het licht door de glasramen geschoven – nergens waren de kleuren vermengd met zwart of grijs, er was alleen kleur in kleur gezet en op de grijze vloer vielen poelen van goud en wijn en most en zuiver kobalt. In het raam van de pelgrimstocht beklom een mens een bergpad – op de voet gevolgd door een beschermende figuur in een mantel, met gezicht, handen en voeten van licht. Rood en paars tekenden hun beweging en de wereld rondom. Waren zij Tobias en de engel, of Dante en zijn wijze gids in het duistere woud, in de hel, in het vagevuur?
Aan de kleur viel niets toe te voegen. In onze geesten straalden de ramen ver weg in de nacht, gloeide de kerk van binnenuit en wierp zij, een vuurtoren, haar schijnsel over onze gedachten en onze tafel.”
Vandaag droegen wij mijn oom Raph Huet ten grave, in de Sint-Jan-de-Doperkerk in Wortel. Hij maakte in 1994 glasramen voor de kerk van S. Maria degli Angeli in Feltre. Over het feest na de inwijding schreef ik later het verhaal Kleur, opgenomen in De Kunstkamer. Nu ik het herlees, word ik gegrepen door het verlangen om naar Feltre te reizen en de glasramen opnieuw te zien. In de kerk zal ik ook de grafsteen vinden van de opdrachtgever voor deze kunstwerken, de legendarische Don Giulio Perotto.
Leen Huet 
Mooi eerbetoon, Leen
De familie slinkt…
Met diep meevoelen en bewondering. Slinkt de familie haar liefde voor licht en schoonheid zal blijven groeien en zichtbaar blijven.
Dank u!
Heel mooi hoe jouw oom verder leeft in jouw woorden en in de glasramen van Feltre, hoe dit afscheid tegelijk jouw zin in reizen terug aanwakkert en hoe je door erover te schrijven ook de zin in reizen bij je lezers terug aanwakkert.
Gisteren zongen mijn kinderen samen met enkele klasgenoten in de kerk van Sint Genesius Rode op de begrafenis van hun directrice (amper 50jaar). Een veel te vroeg overlijden. Dat mijn kinderen zich hiervoor vrijwillig kandidaat hadden gesteld, vond ik heel moedig en een wegwijzer om het volledige leven te omarmen.
Groeten!
En veel dank om – alweer – mijn woordenschat te hebben uitgebreid (most)!
Dank je Jonas! En die zingende kinderen bij het afscheid van de directrice, dat moet heel mooi geweest zijn. Hartelijke groeten, Leen
Innige deelneming met het overlijden van uw oom. Ik herinner me hem uit de jaren 70 toen ik les volgde op het IKO in Hoogstraten. Ik kreeg geen les van hem, maar mocht met hem meerijden vanuit Wortel naar Hoogstraten. Met zijn Citroën CX (denk ik) stopte hij dan voor ons huis in de Klinketstraat, en ’s avonds zette hij me daar weer af. Hij was toen voor mij het type van een echte “kunstenaar”, iemand waarnaar ik opkeek. Een mooi mens is van ons heengegaan.
Hij was een markante man, heel zeker.
Ik was 14 jaar wanneer ik les kreeg van Raph Huet in het Heilig Graf Instituut.Hij gaf zeer bijzondere opdrachten, vb Hebban olla vogelas nestas………Ik heb die linoafdruk nog steeds en denk dikwijls aan hem.
Rust zacht.
Ik herinner me nu opeens hoe hij vertelde dat hij als student ook tekenles gaf in de gevangenis en soms diep geschokt was door de scènes die die mannen op papier zetten.
Vier weken voor zijn overlijden heeft Raph me gevraagd om over zijn werk in de kerk van Feltre een atmosferisch verslag te schrijven. Ik heb het hem bezorgd de dag toen hij in Leuven is opgenomen, maar Marie-Paule heeft me er wel voor bedankt. Hij stelde belang in het oordeel van geïnteresseerden, je kon met hem interessante gesprekken voeren. Echt jammer dat hij ons zo plots verlaten heeft. Ik condoleer de familie en wie hem liefhad.
Dank u zeer. Ik hoop zelf ooit nog eens Feltre te kunnen bezoeken, en Saint-Jean de Buèges.