Op speciaal verzoek van schrijver Erik Vlaminck had de gastheer gezorgd voor semoule, griesmeelpap, als dessert. Het maakte herinneringen los: ik zag mijn grootmoeder voor me, terwijl ze semoule, vanillepudding of rijstpap met saffraan klaarmaakte en mij alvast de restjes uit de pan liet lepelen; de moeder van een andere gaste bleek nog steeds vast te houden aan de bereiding van deze klassieke nagerechten. Er verscheen een mooi bord semoule met frambozen voor elk van ons; later ook nog een grote kom met een pollepel. Ik proefde en herontdekte een smaak uit mijn kindertijd, nu rijker en romiger en begeleid door een glas amberkleurige Sauternes. Die deed ons op de een of andere manier denken  aan de slanke dessertenliefhebber koning Boudewijn, en zo vervolgde ons gesprek zijn Belgische loop, over de opstand in jezuïetencolleges in de jaren 1960 en de krankzinnige prinses Charlotte tot de landbouwbeurs in Libramont.