De manier waarop ze met haar handje zijn mouw vastgrijpt, vervult me met melancholie. Tussen de veertiende en de zestiende eeuw maakte men in Japan nara-ehon, of geïllustreerde boeken. Ze werden lang beschouwd als bandwerk voor keukenmeidenverhalen; pas sinds het einde van de twintigste eeuw wordt hun charme erkend. ‘De eenzame chrysant’ is een droevig sprookje over een boze stiefmoeder die een jeugdige liefde tegenwerkt; het speelt zich af in een glorieus verleden, de tijd van prins Genji, waarin het lange haar van de dames tot over hun enkels viel en de hofkleding buitengewoon rijk en onpraktisch was. “Mijn mouwen zijn nat,” zei men toen, codetaal voor: “Ik heb de hele nacht van liefdesverdriet liggen wenen.”
Begrijpen mensen elkaar dan toch, over culturen heen? Ik zou het afleiden uit het effect van dat machteloze handje op mijn gemoed.
Le Chrysanthème solitaire. Edition du manuscrit Smith-Lesouëf japonais 96, introduction et traduction par J. Pigeot et K. Kosugi, Parijs, 1984.
Leen Huet 
ach …. inderdaad, dat ‘machteloze handje’ …
voorts een uitroep van verrukte verbazing: hoe en waar vind jij toch altijd van die pareltjes (boeken, beelden)
Dank je, Flâneur! Wel, links en rechts, hier en daar, rommelmarkten, antiquariaten. Boeken die sinds lang in de kast staan, postkaarten uit musea die ook nog eens wat anders dan de topstukken op postkaart zetten… Het internet is ook een goede bron, onder meer via sommige tumblrs, maar ik streef toch naar een behoorlijke hoeveelheid ‘content’ die je niet overal vindt en zet af en toe zelfs de laatste stap: zelf foto’s maken – heel amateuristisch dan, ik heb er amper ervaring mee.
Deze is inderdaad een heel mooie. Ik heb ondertussen zo al een hele lijst met adressen, schuilplaatsen en rovershollen vol moois verzameld. Bij rommelmarkten vooral goed onderaan in de dozen gaan snuffelen, das een goeie tip (uit eigen ervaring).
Dank je Nele. Het is misschien al wel te lang geleden dat ik een goede rommelmarkt bezocht heb, bedenk ik nu. Tijd om er nog eens op uit te trekken!