Dorothea: ‘It spoils my enjoyment of anything when I am made to think that most people are shut out from it.’
‘I call that the fanaticism of sympathy,’ said Will, impetuously. ‘You might say the same of landscape, of poetry, of all refinement. If you carried it out you ought to be miserable in your own goodness, and turn evil that you might have no advantage over others. The best piety is to enjoy – when you can. You are doing the most then to save the earth’s character as an agreeable planet. And enjoyment radiates. It is no use to try and take care of all the world; that is being taken care of when you feel delight – in art or in anything else. Would you turn all the youth of the world into a tragic chorus, wailing and moralizing over misery?’
George Eliot, Middlemarch, Penguin Classics, 2011, p. 219.
Leen Huet 
OK, ik pluk de dag en vandaag is dat zeker niet lastig. Mvg
Een goed idee.
Hier wordt een nog steeds actueel dilemma beschreven.
Kan je genieten, weet hebbende van al de ellende…
Kan je reizen, weet hebbende dat de bevolking van je bestemmingsland het slecht heeft
Kan ik met gerust hart een IPhone gebruiken, etc etc
echte ethische dilemma’s veranderen niet door het verloop van de tijd
J
Dat is juist; en het fanatisme van de media om onophoudelijk ons medelijden te eisen is ook alleen maar toegenomen.
“wailing and moralizing over misery” Het heeft soms wel iets van zelfkastijding (zegt iemand die zelf uitblinkt in jammeren over het menselijke tekort etc.)
Het verstandige compromis is wellicht te genieten zonder realiteitszin te verliezen, en actie te ondernemen waar mogelijk.
George Eliot had een bijzonder scherpe kijk op dat soort Europese dilemma’s. Het fragment herinnert me nu ook aan een regel, die Marina Tsvetaeva ooit citeerde uit het gedicht van een anonieme non: L’omertà del bene – de zwijgplicht van het goede.
Fantastisch.
En zo staat deze roman vol van helder oplichtende zinnen.