Een roman van 91 bladzijden, licht in de hand, in drie uur tijd te lezen. Muriel Spark, Not to disturb, 1971. Wat een juweeltje. Denk aan clichés uit de Engelse letterkunde: de krankzinnige opgesloten op zolder, de perfecte butler Jeeves. Denk vervolgens aan algemene clichés uit de sensatiepers: adel, orgieën. Denk aan sensatiepers en films gebaseerd op causes célèbres. Muriel Spark wijdde er vijf hoofdstukken aan, op kalme wijze duivels van opzet en verrijkt met de beste, geestigste uitspraken en dialogen die ik ooit van haar las.

‘Ik zal de Baron morgen spreken. Ik moet hem spreken,’ zegt Mr. McGuire. – ‘Te laat,’ zegt Lister. ‘De Baron is niet meer.’- ‘Maar ik hoor zijn stem. Wat bedoel je?’ – ‘Laten we niet vasthouden aan vulgaire chronologie,’ zegt Lister.

‘Excuseer, Uwe Excellentie, dat ik mijn vrijetijdskleding draag. Ik ben Lister, de butler.’ – ‘Je ziet eruit als een staatssecretaris.’ – ‘Dank u, mijnheer.’ – ‘Het is geen compliment.’

(Heel even verwijst Spark ook weer naar het boek Job, dat haar dus wellicht een leven lang leesplezier heeft verschaft. Nu ik het zelf even ter hand heb genomen, stel ik vast dat het een verbijsterende brok poëzie is.)

Muriel Spark, Not to Disturb, New Directions Paperbook, New York, 2010.

Zie ook Stuck In A Book en Harriet Devine’s Blog