Hai dato il mio nome a un albero? Non è poco – die versregel van Eugenio Montale speelt door mijn hoofd wanneer ik de Japanse kerselaars in de tuin van mijn ouders zie bloeien. Heb je een boom mijn naam gegeven? Dat is niet niks. Dronken van Montales poëzie keerde ik uit Italië terug en plantte een boom, twee bomen – ach, het is een lang verhaal.

Zie ik de boom, dan denk ik soms in het Italiaans. Maar in deze grillige maand deed de aanblik van onschuldig doorbloeiende bloesems onder kille grijze luchten en in stortbuien me denken aan kindertijd en puberteit.