Je n’ ai plus de ville, Elle est soûle
Et pleine de coeurs rénégats,
Aux tavernes du Golgotha,
J’ en suis triste jusqu’ à la mort;
Je n’ ai plus de ville, Elle est soûle.
(Max Elskamp, II D’ anciennement transposé, Dominical, 1892). Foto via Gite-Belgique.
Leen Huet 
heel mooi – moeilijk te catalogeren – een Antwerpse Bateau Ivre?
Ik zou het moeten kunnen catalogeren, maar dat heb ik al lang opgegeven. Heel geraffineerde naïviteit, een soort droomwereld als in verluchte manuscripten, en gedichten die heel duidelijk bevochten zijn op duisternis en depressie. Mijn eerste boek van Elskamp kocht ik in de Galerie Bortier in Brussel. Tijdens een zeereis deed hij Marokkaanse havens aan en hij is bij mijn weten de enige oude Belgische dichter die een gedicht aan de ramadan heeft gewijd, ook de enige die zijn ervaringen als vluchteling in een Hollands tentenkamp (WO I) tot poëzie heeft gemaakt…
“Heel geraffineerde naïviteit, een soort droomwereld als in verluchte manuscripten, en gedichten die heel duidelijk bevochten zijn op duisternis en depressie” dat zou dan op de achterflap moeten prijken van een heruitgave (if ever) van zijn verzameld werk.
Onbegrijpelijk dat die man niet bekender is …
Ja, dat verbaast mij ook. Ik geloof wel dat Christian Berg uit Antwerpen aan een biografie werkt. Een hedendaagse biografie van Elskamp zou ik erg graag lezen.