Het trof me: op woensdag zag ik het strand van Oostende, grijs en nevelig, zoals het hoort. Donderdag hoorde ik dat Jacqueline Harpman overleden was. Met La Plage d’ Ostende schonk ze me, geheel onverwacht, een hele reeks exquis-Belgische ervaringen. Tristan en Isolde – in alle opzichten een dubieus liefdeskoppel – heten plotseling Leopold en Emilienne, de rollen zijn omgedraaid en Leopold is een kunstschilder die houdt van grijs, bruin, taupe en beige. Schilderde hij als Spilliaert, als Degouve de Nuncques of als een typische paysagiste van het noorden? Sindsdien heb ik het hele huis afgezocht naar mijn exemplaar van de roman; ik vind het niet terug. Daarom ben ik op mijn geheugen aangewezen – die kleine, discrete mededelingen over het leven als mondaine joodse in België, het huwelijk met een katholiek, de laat geboren, overbeschermde dochter die een passionele liefde opvat voor een schilder en haar hele leven in het teken zet van zijn verovering. Het boek deed me op een bepaalde manier walgen van de liefde: obsessie, levensdoel dat de middelen heiligt, hoeveel slachtoffers er voorts ook vallen. De dokter, die hoofdschuddend opmerkt: “Dat heb ik nog nooit meegemaakt, de maîtresse bij het sterfbed in de echtelijke woonst.”
Schrijvers laten herinneringen na. En het verlangen om te herlezen.
Leen Huet 
Het is ook jaren geleden dat ik “La Plage d’Ostende” heb gelezen, een gele Rainbow Pocket, verloren in verhuizingen ? Het berichtje in de krant gaf me een melancholisch gevoel, ik vond dat JH meer dan enkele regels verdiende, maar ja…
Mijn herinneringen zijn diffuser dan de uwe, eerder een sfeer van “La Belgique”, en een inderdaad dubieuze passie – was er geen passage met een cocktailjurk in de VS ?
La mémoire…
Ze werd in de VS verkracht door haar echtgenoot, geloof ik, en eerder misschien nog door iemand anders – heel wreed, maar zelf was ze niet minder wreed jegens haar echtgenoot en hun dochter. Ze was eigenlijk meedogenloos jegens iedereen, behalve Leopold. Een nogal vreemd begrip van liefde. Maar een zeer sterk verhaal. Bij benadering een perfecte roman. En Orlanda wil ik graag ook nog lezen.
O, ik zal ´La plage d´Ostende´ lezen. Schitterende verhaalingrediёnten. En dan, voor mij erbij, de herinnering aan de Belgische kust, waar we vroeger altijd naar het naaktstrand gingen… Dank je voor de tip, Leen.
Je zult je het lezen niet beklagen, Stijn.
Dank je. Zopas een schandalig goedkope Nederlandse vertaling gevonden.
Die vliegt hierheen en over een paar dagen ga ik ermee in de tuin zitten. Straks komt er nog een zwembadje en dan is het helemaal een beetje zoals vroeger aan de kust 🙂
Dag Leen,
ik heb eet beetje op Google over Jacqueline Harpman gelezen. Plage d’Ostende klinkt interessant met de liefde tussen Emilienne en Leopold. Op http://www.lalibre.be heb ik gelezen dat ze de characteren in hun werken zeer diep beschrijvd. Ik weet niet op dit vergelijkbaar ist: vroeger heb ik veel romanen van de Belg Simenon gelezen (Non-Maigrets). Er zit veel spanning in de psychologie van de characteren. Misschien ist dit ook bij Jacqueline Harpman het geval.
Prettige dag
Dieter
Simenon was daar inderdaad goed in Dieter, hij kon met enkele zinnen een personage karakteriseren. Jacqueline Harpman gaat nog dieper vind ik. Ze baseert zich op oude mythes/verhalen, die ze dan hedendaags vormgeeft, het resultaat is verrassend. Ik weet niet of ze ooit in het Duits is vertaald?
Groeten uit een grijs-maar-warm Leuven,
Leen