Vanwaar die illusie dat men een hele tentoonstelling in zich kan opnemen in twee uur tijd?
De afgelopen maanden heb ik kennisgemaakt met tekeningen van Anne-Mie Van Kerckhoven, maar in Oostende ontdekte ik nieuwe reeksen, in andere technieken, intuïtief en verfijnd tegelijkertijd. Ik hoorde de kunstenares vertellen hoe ze de tentoonstelling had opgebouwd als een soap, met de werken als personages – een idee dat me bijzonder aanspreekt, hoewel ik het nog niet doorgrond. En terwijl we keken naar de tekeningen van de reeks In een Saturnische wereld, hoorde ik deze woorden: “Voor mij zijn dit verluchte teksten, zoals in de handschriften uit de Middeleeuwen.” Ze leken inderdaad op bladen uit het notitieboek van een originele denker, die ook met visuele gaven was gezegend – een zeldzame combinatie. Wanneer ik het werk van AMVK bekijk, zie ik de sporen van iemand die vrij leest, niet volgens de quoteringen in de media, en die zoekend tekent, tot op het ogenblik dat blijkt: “Dit is nu voltooid.” Bij welke andere kunstenaar zou ik verzen van Verlaine in de tekeningen aantreffen? Bij welke andere kunstenaar doorleefde citaten van Marguerite Porete? Vettig monkelende teksten uit blotevrouwenblaadjes van de jaren 1950? Wie anders zou dat oude erfgoed zoeken en gebruiken? Maar ik hield ook van de eigen notities van de kunstenares. “Een heraldisch menselijk standpunt”, “overvloedig geluk”, dat zijn uitdrukkingen om over na te denken.

De verleiding is groot om dergelijke kunst conceptueel te noemen. Laat ik daarom niet vergeten te vermelden dat ik het werk mooi vind – de kleuren, de heel doeltreffende tekenstijl, de gelaagdheid.

En daarna, de aanblik van de zee, grijs en nevelig.

Meesteres van de Horizont, nog tot 27 mei in Mu.Zee, Oostende.