Ja, ik kijk naar Gilmore Girls na het avondeten. Lorelai en Rory zijn onderhoudende personages, maar misschien geef ik het meest om de gekwelde tiener Paris, die op een vrijdagavond voor de derde keer de Ilias wil uitlezen. Slimme en belezen meisjes, daar zijn er nooit genoeg van. (Briljant is ook haar opmerking: ‘Ik heb één woord voor Jack Kerouac: schrappen!’)
En dus is het wellicht aan een tv-personage te danken dat ik de Ilias uit mijn boekenkast heb gehaald en vele herinneringen aan school voel opwellen bij het lezen van het snel opgebouwde, psychologisch razend knappe eerste boek. De langharige Achaeërs, de koeogige blankarmige Hera, de zoete slaap, de zilvervoetige Thetis, daar zijn ze weer.
Leen Huet 
en op een ijskoude zondag de Ilias nog eens helemaal uitlezen?
Een begin maken, want het is toch een flinke hap, met snelle en trage boeken… maar als het lukt, zou het wel de eerste keer zijn dat ik het helemaal lees. Vreemd eigenlijk, al die hoekstenen van onze beschaving die we maar bij stukjes en beetjes leren kennen. Metamorfosen, bijbel, Dante. Met Proust is het gelukkig al wel een keer gelukt 🙂
hoekstenen die als fragmenten en citaten tot ons komen – een heel postmoderne gedachte!
En daarom is het wel een mooie tijdsbesteding, twee weken van je leven spenderen om de Ilias te lezen. Winterzondag, chaise longue, Loeb-boekje – dat is niet slecht.