Helaas! als het mij onverschillig liet gelijk wie te ontmoeten behalve haar, dan was het voor haar, dat voelde ik, enkel draaglijk om gelijk wie te ontmoeten behalve mij. Tijdens haar ochtendwandeling werd zij begroet door heel wat idioten, die zij ook als dusdanig taxeerde. Maar beschouwde zij hun verschijning niet als een belofte van genot, dan toch als een toevalligheid. En zij hield hen soms staande, want er zijn ogenblikken waarop men de behoefte voelt uit zichzelf te treden, om de gastvrijheid te aanvaarden van andermans ziel, op voorwaarde dat deze ziel, hoe bescheiden en lelijk ook, de ziel van een vreemde is – terwijl ze geërgerd aanvoelde dat ze in mijn hart slechts zichzelf zou aantreffen.

(De verteller van Marcel Proust komt in de problemen, bij het achternalopen van Oriane de Guermantes. En wat een prachtige zin levert dat op.)

Marcel Proust , Le Côté de Guermantes I (Pléiade, 2, p. 442)