“Het is fijn om een vrouw te zijn in Europa. Vrouw zijn in de wereld van Joann Sfar lijkt me soms nog prettiger. Of het nu gaat om Donjon of om ander werk, steeds lijkt hij bereid om zijn vrouwelijke personages nagenoeg alles te vergeven en hen te voorzien van bedwelmende charme. Niet dat ze er allemaal bijlopen als Rita Hayworth of Grace Kelly, hij ontwaart die bedwelmende charme ook in elk eenvoudig meisje-van-de-buren. Hij wekt de indruk dat hij dankbaar is voor het bestaan van vrouwen en daarvoor ben ik hem dankbaar. Een vrouw die zijn albums leest, kan uitrusten van verpletterende plichtsbetrachting en van verstikkend schuldgevoel. Die zijn niet nodig, leer ik uit zijn boeken, want wat een vrouw beslist, dat beslist ze toch gewoon? En anders beslist ze gewoon niet. God, wat een verademing.”
Ik las De kat van de rabbijn. De rest van mijn bedenkingen vindt u in het volgende nummer van Stripgids. En in het daarna volgende nummer: Persepolis.
Leen Huet 
Rita Hayworth en Grace Kelly waren vrouwen die toch nooit de macht van zelfbeschikking hadden, dat is nu voor veel vrouwen gelukkig a
nders maar niet voor allemaal, sexism never dies, extortion never dies
Ik vermeldde hen vooral als voorbeelden van bedwelmend charmante vrouwelijkheid. Helemaal zonder zelfbeschikkingsmacht zullen ze niet geweest zijn, vermoed en hoop ik. Doorgaans ga ik er ook van uit dat Belgische mannen de beste mannen zijn, dus hier hebben vrouwen het grosso modo goed tot zeer goed. Elders – helaas – voor zover ik dat kan beoordelen. Daarom ben ik ook gehecht aan Europa en de Europese geschiedenis. Leven zonder de gedachte aan Jane Austen, zonder George Eliot, zonder Virginia Woolf, zonder Virginie Loveling en zelfs Hadewych? Kan ik niet.