‘Bij Ponte Vecchio is het slijk een diepe soep en de stank een miasma. Maar twee Amerikaanse studentes begroeten me, lachend in de smerige lucht, vol fris enthousiasme. Ze dragen hoge laarzen, handschoenen en regenjassen. Ze zijn onderweg naar het Palazzo Pitti, waar een oproep is geweest om te helpen met de eerste fase van reiniging van de kunstwerken die er in veiligheid zijn gebracht, nog steeds besmeurd met slijk van de restauratie-ateliers en andere overstroomde gebouwen. “Het is fantastisch om iets te kunnen doen,” zegt een van de meisjes, de andere kijkt naar een hoop kromgetrokken leren portefeuilles in de viezigheid op straat en zegt bedachtzaam: “Dingen zijn zo kwetsbaar!”‘
Ik lees Diary of Florence in Flood van de Amerikaanse schrijfster Kathrine Kressmann Taylor (1903-1996). Ze verbleef in een pensione aan de Lungarno Amerigo Vespucci toen de Arno overstroomde en noteerde van dag tot haar bevindingen. Lezenswaardig. Google leert me dat ze eruit zag zoals ik me haar voorstel. En dat ze een krasse anti-naziroman schreef, Address Unknown (1939). Zo kras zelfs dat uitgevers vonden dat bij dit verhaal geen vrouwelijke auteursnaam paste. De schrijfster werd op het omslag simpelweg vermeld als Kressmann Taylor. Alweer een spoor om eens te volgen.

K. Kressmann Taylor, Diary of Florence in Flood, New York, 1967.