Zoals de meeste goede boeken (Winnie The Pooh, The Wind in the Willows, The Little White Horse) beginnen Hilda’s avonturen met een landkaart van haar omgeving. De oude brug, de ruïnes, het blauwe sparrenbos, de wildernis: ziedaar het soort aanduidingen dat ik graag op een kaart zie staan. In dat eerste album is ook een grote tekening van Hilda’s bureautje opgenomen. Ik betrap me er op dat ik daar gemakkelijk tien minuten glimlachend naar kan zitten kijken. Haar werktafel met een lamp, bekers vol potloden, een boek om dingen in op te zoeken, vellen met schetsen, een bord met een koekje en wat kruimels, planken met nog meer boeken, een wandrek met bordspellen, wonderlijke keien, een pop, een radio. Er is niet veel nodig om gelukkig te zijn en avonturen te beleven. Haar baretje hangt over de leuning van haar stoel, haar trui ligt op de grond, haar hertvos Takkie (een jonge vos met een gewei) ligt onder haar bureau te soezen.

Hilda, mijn nieuwe heldin voor Stripgids. Lees de rest in het nieuwe nummer van dit prachtblad.