De nieuwsbrief van het Hoger Instituut voor Wijsbegeerte meldt me dat prof. Wim de Pater is overleden. De geestigste man van wie ik ooit les heb gekregen. Aan zijn cursus Taalfilosofie bewaar ik de beste herinneringen van mijn tijd aan de KULeuven. Omdat hij pater De Pater was, noemde hij zichzelf de Pater in het kwadraat, terwijl collega’s hem naar eigen zeggen wel eens begroetten met “Hi, homoniem.” En plotseling denk ik ook weer aan de autokleur en het woord chinchillagrijs, een van de talrijke sprankelende voorbeelden uit zijn lessen taalfilosofie. Neem ik hiermee afscheid? Dan is dit performatief taalgebruik. Maar vooral toch dankbaarheid.

Het rouwbericht.